FAZY (reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, toczeń rumieniowaty układowy, twardzina układowa, zapalenie skórno-mięśniowe, zapalenie wielomięśniowe, zespół Sjögrena, przewlekłe niezakrzepowe zapalenie naczyń, osteoporoza, sarkoidoza, fibromialgia i inne choroby) Dermatologia (trądzik, trądzik różowaty
Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła choroba, która objawia się współwystępującym zapaleniem stawów oraz łuszczycą skóry. Niekiedy ma ona łagodną postać, niekiedy jednak prowadzi do nieodwracalnego zniszczenia stawów oraz niesprawności. Na szczęście w ostatnich latach dokonał się duży postęp zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów, co pozwala hamować rozwój choroby i zapewnić pacjentowi większy komfort życia. Z tekstu dowiesz się: co to jest łuszczycowe zapalenie stawów i jakie są jego przyczyny, jak objawia się łuszczycowe zapalenie stawów, jak przebiega diagnostyka łuszczycowego zapalenia stawów, na czym polega leczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów to schorzenie, w którego przebiegu u pacjenta występują jednoczesne zapalenie stawów oraz łuszczyca skóry. Niekiedy może ono objąć również inne części ciała, np. serce albo oczy, a także przyczyniać się do rozwoju miażdżycy. Łuszczycowe zapalenie stawów miewa różny przebieg – od łagodnych postaci, które mogą być dość łatwo kontrolowane, aż po postacie zaawansowane, kiedy u pacjenta dochodzi do trwałego, nieodwracalnego zniszczenia stawów i niesprawności. Łuszczycowe zapalenie stawów – przyczyny Szacuje się, że łuszczycowe zapalenie stawów występuje u około 30% pacjentów ze zdiagnozowaną łuszczycą, z którą z kolei boryka się około 2% populacji. Najczęściej objawy ŁZS obserwuje się u osób między 30. a 50. rokiem życia, choć nie jest to reguła – bywa ono diagnozowane również u pacjentów młodszych i starszych. Przyczyny łuszczycowego zapalenia stawów nie zostały jak dotąd jednoznacznie ustalone. Choroba ma najprawdopodobniej podłoże genetyczne, a procesy zapalne są uruchomiane przez określone bodźce zewnętrzne, takie jak: przebyte wcześniej zakażenia wirusowe i bakteryjne, poważne urazy mechaniczne, przewlekły stres, przyjmowanie niektórych leków (np. przeciw malarii), ekspozycja na niektóre substancje chemiczne. Łuszczycowe zapalenie stawów – objawy Łuszczycowe zapalenie stawów może mieć różny przebieg. Objawy ze strony układu ruchu najczęściej występują u pacjentów z już rozpoznaną łuszczycą – do tych symptomów zalicza się: ból, obrzęk i sztywność stawów, ograniczenie ruchomości stawów, zapalenie przyczepów ścięgnistych (ból i tkliwość takich obszarów, jak pięta i połączenie żeber z mostkiem), zapalenie palca (poszerzenie i bolesność palca), deformacje stawów (przede wszystkim w obrębie palców, co powoduje ich wizualne skrócenie), dna moczanowa. Niekiedy objawy te występują tylko w obrębie jednej części ciała (np. dłoni), czasami choroba obejmuje więcej stawów. Cechą charakterystyczną łuszczycowego zapalenia stawów jest jego przebieg – z naprzemiennymi okresami zaostrzeń oraz remisji. Choć u większości pacjentów ŁZS przyjmuje dość łagodną postać – głównie symetrycznego lub niesymetrycznego zapalenia kilku stawów, najczęściej rąk i stóp – to jednak choroba może mieć także cięższy przebieg. Wówczas atakuje stawy biodrowe i stawy kręgosłupa – nieleczone łuszczycowe zapalenie stawów w tej postaci może powodować nawet trwałą niesprawność. Nie można oczywiście zapominać o innych objawach łuszczycowego zapalenia skóry, poza zmianami skórnymi i zmianami w obrębie stawów. Są to degeneracja płytki paznokciowej, zapalenie spojówek i zapalenie błony naczyniowej oka, rozwój zmian miażdżycowych oraz – bardzo rzadko – uszkodzenie zastawek serca. Łuszczycowe zapalenie stawów – jakie badania trzeba wykonać? Diagnostyka łuszczycowego zapalenia stawów prowadzona jest najczęściej przez reumatologa, niekiedy także przez ortopedę lub internistę. Jej pierwszym elementem jest wywiad z pacjentem, zapoznanie się z jego dokumentacją medyczną oraz badania wzrokowe – zarówno w kierunku zmian łuszczycowych skóry, jak i charakterystycznych zmian w obrębie stawów. W dalszej kolejności wykonuje się podstawowe badania krwi – u pacjentów z ŁZS często wykrywa się podwyższone wskaźniki OB i CRP, świadczące o stanie zapalnym, choć nie jest to reguła. Bada się tzw. czynnik reumatoidalny (RF), a także antygen HLA B27, często występujący u pacjentów z tzw. spondyloartropatiami seronegatywnymi, do których zalicza się ŁZS. Wśród badań obrazowych przydatne pod względem diagnostycznym jest RTG – biodra, kręgosłupa, stawów stóp i rąk oraz innych stawów zajętych przez chorobę. W przypadku bardziej zaawansowanych postaci ŁZS wykonuje się rezonans magnetyczny. USG zalecane jest w przypadku podejrzenia zapalenia w obrębie przyczepów ścięgnistych. U pacjentów z zajęciem oczu wykonuje się badania okulistyczne, z objawami sercowymi – kardiologiczne. Łuszczycowe zapalenie stawów – leczenie Najważniejszym celem leczenia łuszczycowego zapalenia stawów jest zahamowanie jego rozwoju, umożliwienie pacjentowi jak najdłuższego normalnego funkcjonowania i samodzielności, a także zapobieganie powikłaniom, ze strony układu sercowo-naczyniowego. Łuszczycowe zapalenie stawów – leczenie farmakologiczne Stosowane u pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów są niesteroidowe leki przeciwzapalne, glikokortykosteroidy, metotreksat, a także inne leki, jak np. cyklosporyna, azatiopryna, sulfasalazyna, i leflunomid. Jeśli jest taka potrzeba, leki podaje się również bezpośrednio do objętego chorobą stawu pod kontrolą USG. Łuszczycowe zapalenie stawów – leczenie zabiegowe Jeśli ŁZS przyjmuje bardziej zaawansowaną postać, u pacjenta dochodzi do zniszczenia stawów i niesprawności, wykonuje się różnego rodzaju zabiegi korekcyjne i rekonstrukcyjne, które mają na celu poprawę pracy danego stawu, a także zabiegi endoprotezoplastyki, czyli usuwanie zniszczonych stawów naturalnych i zastępowanie ich sztucznymi protezami. Łuszczycowe zapalenie stawów – rehabilitacja Bardzo ważnym elementem leczenia ŁZS jest także rehabilitacja, w tym fizjoterapia ortopedyczna. Różnego rodzaju ćwiczenia czynne i bierne, terapia manualna, jak również zabiegi fizykoterapii, np. ultradźwięki, krioterapia i balneoterapia, działają przeciwbólowo, przeciwzapalnie i pomagają dłużej utrzymywać sprawność.
O chorobie. Łuszczycowe Zapalenie Stawów to przewlekła choroba zapalna stawów występująca u chorych z łuszczycą zaliczana do grupy chorób zapalnych stawów w których nie stwierdza się czynnika reumatoidalnego (spondyloartropatii seronegatywnych). ŁZS obejmuje zmiany w zakresie kręgosłupa, stawów obwodowych i zmian pozastawowych
Czytając dawne powieści dość często zdarza się, że któryś z bohaterów - zazwyczaj starszy już pan - cierpi na podagrę, tajemniczą i bolesną chorobę okresowo uniemożliwiającą wręcz chodzenie. Tymczasem podagra jest to nic innego tylko ostre zapalenie stawu śródstopno-paliczkowego znajdującego się u podstawy palucha w przebiegu napadu dny moczanowej. Według definicji dna moczanowa jest chorobą przebiegającą z nawrotowym ostrym lub przewlekłym zapaleniem stawów obwodowych wywołanym przez wytrącone kryształy kwasu moczowego przy nadmiernym stężeniu kwasu moczowego w płynach ustrojowych Co to jest kwas moczowy Kwas moczowy jest końcowym produktem przemiany puryn, które są składnikiem kwasów nukleinowych - substancji wielkocząsteczkowych występujących we wszystkich żywych komórkach. Kwasy te odgrywające zasadniczą rolę w przekazywaniu cech dziedzicznych i kierowaniu syntezą białek. Warto zapamiętać, że dnie moczanowej towarzyszy zawsze zwiększona ilość kwasu moczowego w surowicy, czyli tzw. hiperurykemia. Średnio ilość kwasu moczowego w całym organizmie człowieka wynosi około 1200 mg, natomiast w przebiegu dny moczanowej jego "pula" ulega zwiększeniu kilka, a nawet kilkanaście razy. Z drugiej strony rozpoznanie samej hiperurykemii bez objawów zapalenia stawów nie upoważnia jeszcze do rozpoznawania dny. Jedynie niewielki procent osób z hiperurykemią zachoruje na dnę moczanową. Za prawidłowe stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi uważa się: dla mężczyzn do 7 mg%, a dla kobiet do 6 mg%. Wartości przekraczające te normy świadczą już o hiperurykemii. Przyczyną hiperurykemii jest nadprodukcja kwasu moczowego lub upośledzone wydalanie kwasu moczowego z moczem albo oba mechanizmy jednocześnie U niektórych ludzi z hiperurykemią, nadmiar kwasu moczowego w płynach ustrojowych może wytrącać się w postaci kryształów moczanów w tkankach wcale nieukrwionych np. chrząstkach lub słabo ukrwionych np. więzadłach i ścięgnach oraz w okolicy stawów obwodowych (stóp, rąk). Wytrącone kryształy moczanu sodowego mogą zapoczątkować proces zapalny w stawie, co daje silnie wyrażone objawy zapalenia stawów nazywane napadem dny moczanowej. Mogą one również wytrącać się w tkankach o niższej temperaturze np. małżowiny uszne jako tzw. podskórne guzki dnawe. W zaawansowanych postaciach dny moczanowej kryształy moczanów mogą również pojawiać się w dużych stawach i narządach miąższowych, najczęściej w nerkach, prowadząc do ich uszkodzenia. Dnę można podzielić na: pierwotną i wtórną. Dna pierwotna występuje 20 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet.. Może być spowodowana wrodzonymi zaburzeniami enzymów odpowiedzialnych za przemianę puryn lub wadami rozwojowymi nerek. Dna wtórna jest powikłaniem innych chorób np. czerwienicy, niedokrwistości hemolitycznej, białaczki, szpiczaka mnogiego, wrodzonych wad serca lub uszkodzenia nerek. Może pojawiać się również w czasie leczenia cytostatykami. Dna wtórna stanowi większość wszystkich przypadków tej choroby. Przebieg dny W przebiegu dny wyodrębnia się trzy okresy. Pierwszy okres jest bezobjawowy. Pomimo braku objawów, utrzymuje się podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi, czyli hiperurykemia i stan taki może trwać od kilku do 20-30 lat. Wdrażając w tym okresie leczenie obniżające poziom kwasu moczowego w surowicy krwi można uniknąć dalszego rozwoju choroby lub odsunąć go w czasie Drugi okres choroby przebiega już objawowo z napadami dny moczanowej czyli ostrymi zapaleniami stawów wywołanymi przez różne czynniki, np. uraz, alkohol, zabieg operacyjny, zwiększony wysiłek fizyczny, niektóre leki (moczopędne np. hydrochlorotiazyd, glikokortykosteroidy, witamina B1, B12, penicylina, sulfatiazol). Napad dny moczanowej zaczyna się zazwyczaj nagle, najczęściej rano. W ciągu kilku godzin rozwija się ostry stan zapalny stawu z towarzyszącym obrzękiem i zaczerwieniem, a skóra nad tym stawem staje się lśniąca i napięta. Prowadzi to do takiej bolesności stawu, że chory nie może wytrzymać nawet dotyku pościeli. Napadowi dny moczanowej może towarzyszyć gorączka, złe samopoczucie i osłabienie. Stan taki trwa kilka dni, a czasem i dłużej. Najczęściej zapalenie obejmuje staw śródstopno-paliczkowy u podstawy dużego palca stopy, które znane jest pod zwyczajową nazwą podagra. Ale oczywiście atak dny moczanowej może dotyczyć również innych stawów prowadząc do np zapalenia stawu kolanowego zwanego gonagrą, zapalenia stawu barkowego tj. omagry zapalenia stawów rąk czyli chiragry zapalenia stawów kręgosłupa albo rachidagry Pierwszy napad dny moczanowej obejmuje zwykle jeden staw. Początkowo napady pojawiają się sporadycznie co 1-2 lata, później coraz częściej. Wraz z upływem czasu napady występują w coraz krótszych odstępach, trwają dłużej i obejmują coraz więcej stawów zwłaszcza, jeśli nie są właściwie leczone od początku. Czasem choroba ogranicza się tylko do jednego napadu Trzeci okres dny moczanowej zaczyna się w 5-10 lat od pierwszego napadu dny, kiedy rozwija się przewlekle zapalenie wielostawowe. Często pojawiają się podskórne guzki dnawe w obrębie małżowin usznych i w okolicy stawów. Równocześnie rozwijają się powikłania narządowe. Najczęściej są to: kamica nerkowa związana z wytrącaniem się złogów moczanowych w obrębie układów kielichowo-miedniczkowych nerek chorego, która rozwija się u 10-25% chorych z dną nefropatia dnawa związana z odkładaniem się moczanów w miąższu nerek, co w konsekwencji może prowadzić do niewydolności nerek i zgonu z tego powodu. Z dną często współistnieje nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i otyłość. Rozpoznanie dny moczanowej Rozpoznanie opiera się na charakterystycznych objawach chorobowych, badaniu krwi określającym stężenie kwasu moczowego w surowicy, badaniu płynu stawowego na obecność kryształów moczanów i rtg stawów. Jak leczyć? Do leczenia napadu dny stosuje się kolchicynę, lek roślinny pochodzący z nasion i bulw zimowita jesiennego. Lek ten bardzo dobrze hamuje odczyn zapalny w przebiegu dny, choć nie do końca poznano, jaki jest mechanizm działania kolchicyny. Aby kolchicyna była skuteczna, należy podać ją w ciągu pierwszych 24 godzin od początku napadu dny w ściśle określonych dawkach. U chorych z częstymi napadami podaje się kolchicynę na stałe w niewielkich dawkach. Oprócz kolchicyny w leczeniu stosuje się leki niesterydowe przeciwzapalne (najczęściej indometacynę, naproksen lub ibuprofen). Jeśli chory źle toleruje leczenie kolchicyną, która niekiedy może wywoływać biegunkę, to do terapii można włączyć glikokortykosteroidy. Z domowych sposobów łagodzenia bólu stawu można polecić okłady z kostek lodu zawiniętych w suchą, czystą ściereczkę. W zależności od tego czy podwyższony poziom kwasu moczowego spowodowany jest nadprodukcją kwasu moczowego czy upośledzeniem jego wydalania z moczem lekarz dodatkowo zaleca choremu allopurinol - lek hamujący wytwarzanie kwasu moczowego lub probenecid - lek moczanopędny czyli zwiększający wydalanie kwasu moczowego z moczem Skuteczne zioła U osób z kamicą nerkową moczanową wskazana jest alkalizacja moczu sodką lub Citrolytem, co ułatwia rozpuszczanie złogów moczanowych. W przypadku większych złogów skuteczne jest rozbijanie ich falą uderzeniową tzw. litotrypsją (ESWL) lub usuwanie ich innymi metodami instrumentalnymi. Ważne jest również szybkie i efektywne leczenie wszelkich infekcji dróg moczowych. Można także stosować roślinne leki o działaniu moczopędnym np. liście mącznicy, liście brzozy, ziele skrzypu, korzeń lubczyku, korzeń mniszka lekarskiego, ziele nawłoci pospolitej. Niezależnie od farmakoterapii, ważna jest również fizykoterapia, która zmniejsza dolegliwości bólowe i usprawnia zajęte stawy. W przypadku dużych zmian w stawach korzystne jest leczenie operacyjne Uważać na jedzenie Ścisłe przestrzeganie diety ubogopurynowej powoduje obniżenie poziomu kwasu moczowego w surowicy zaledwie o 1 mg%. Jednocześnie dysponujemy lekami skutecznie obniżającymi stężenie kwasu moczowego w surowicy, co powoduje, że ograniczenia dietetyczne przy dnie moczanowej nie muszą być radykalne. Z diety przy dnie moczanowej należy wykluczyć jako pokarmy szczególnie bogate w puryny: wątrobę, móżdżek, cynaderki, mięso baranie, kawior, śledzie, sardynki, czekoladę, kakao, kawę naturalną, mocną herbatę i orzechy. Zalecane są natomiast: warzywa, owoce, cukier, masło w małych ilościach, mleko, chudy ser, ziemniaki. Chorzy powinni również pić co najmniej 2-3 litry płynów dziennie (najlepiej wodę mineralną Jan lub Dąbrówka), co sprzyja obniżaniu stężenia kwasu moczowego we krwi. Poza tym chory z dną powinien ograniczyć picie alkoholu (zwłaszcza piwa) oraz unikać częstych urazów, przebywania w zimnie i dużych wysiłków fizycznych. U osób z nadwagą lub otyłych korzystne jest również zmniejszenie masy ciała. W przypadku współistnienia nadciśnienia tętniczego lub zaburzeń gospodarki lipidowej ważne jest przestrzeganie zasad leczenia tych schorzeń. Chorzy z dną wymagają szczególnej uwagi przy terapii innych chorób, ponieważ niektóre leki mogą nasilać hiperurykemię zwłaszcza kwas acetylosalicylowy i salicylany, jak również inne np. adrenalina, alfametyldopa, aminofilina, dopamina, etambutol, glikokortykosteroidy, leki cytotoksyczne, lewodopa, kofeina, probenecyd, pirazynamid, witamina B12, witamina C, witamina PP. U 20 procent chorych przyczyną dny moczanowej są diuretyki czyli leki moczopędne. Systematyczne leczenie dny od początku choroby, jak i jej następstw (zmiany stawowe, guzki dnawe, kamica nerkowa i uszkodzenie nerek) wpływa korzystnie na przebieg choroby, dzięki czemu jakość życia chorych na dnę nie odbiega istotnie od życia innych ludzi Dna rzekoma Dna rzekoma jest chorobą podobną do dny moczanowej, ponieważ również przebiega z napadowymi ostrymi zapaleniami stawów, które odmiennie niż w dnie moczanowej, wywołane są kryształami pirofosforanu wapnia. Wystąpienie dny rzekomej poprzedza odkładanie się kryształów pirofosforanu wapnia w chrząstce stawowej, co prowadzi do jej zwapnienia czyli tzw. chondrokalcynozy. Chondrokalcynoza może być pierwotna (o nieznanej przyczynie) lub wtórna jak następstwo chorób metabolicznych: nadczynności przytarczyc, hemochromatozy, obniżonego poziomu magnezu, obniżonego poziomu fosforu i prawdopodobnie niedoczynności tarczycy. Dna rzekoma występuje kilkakrotnie rzadziej niż dna moczanowa. Częstość występowania chondrokalcynozy u obu płci jest jednakowa i wzrasta wraz z wiekiem tak, że u 1/3 ludzi powyżej 75 roku stwierdza się obecność chondrokalcynozy stawów kolanowych. Chondrokalcynoza obejmuje stawy większe - najczęściej kolanowe - i może przebiegać bezobjawowo lub objawowo. Jej objawy w postaci napadu dny rzekomej są mniej nasilone w porównaniu do napadu dny moczanowej. W okresach między napadami chory może nie odczuwać żadnych dolegliwości lub dolegliwości mogą mieć niewielkie nasilenie, co często sugeruje lekarzowi diagnozę reumatoidalnego zapalenia stawów Badania dodatkowe pomocne przy rozpoznaniu chondrokalcynozy to: podwyższone OB i podwyższona leukocytoza, cechy zapalenia i obecność kryształków pirofosforanu wapnia w płynie stawowym, poziom fosfatazy alkalicznej, poziom wapnia i fosforu, a także poziom hormonów tarczycy w surowicy. Z badań obrazowych wykonuje się rtg zajętych stawów. Leczenie napadu dny rzekomej opiera się na podawaniu kolchicyny i leków przeciwzapalnych. Alternatywą dla tego leczenia mogą być glikokortykosteroidy podawane dostawowo. Przebieg dny rzekomej jest łagodniejszy niż dny moczanowej, ale u niektórych chorych może powodować postępujące zniszczenie i rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów.
13 metod leczenia łuszczycowego zapalenia stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą, która polega na przewlekłym zapaleniu stawów towarzyszącemu chorobie skórnej. Choroba ma różnorodny przebieg - od postaci łagodnych (które występują najczęściej) do ciężkich, które prowadzą do uszkodzenia stawów i ich niesprawności.
Wczesne zapalenie stawów może rozwinąć się w reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) lub inne określone zapalenie stawów, może ustąpić samoistnie lub może pozostać niezróżnicowane przez nieokreślony przedział czasu. Do najczęściej występujących zapalnych chorób reumatycznych, które mogą rozwinąć się z objawami wczesnego zapalenia stawów należą; 1. reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), (częstość występowania w populacji ogólnej wynosi 0,24 -1,4%), 2. grupa schorzeń określanych jako Spondyloartropatie lub spondyloarthrtis, 3. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, odczynowe zapalenie stawów – zespół Reitera, atropatie łuszczycowe i towarzyszące chorobom jelit, łuszczyca stawowa (częstość występowania w populacji ogólnej wynosi 1,3 -2,5%) 4. dna moczanowa (częstość występowania w populacji ludzi w wieku produkcyjnym wynosi 3,9%, a w populacji powyżej 70. roku życia- 9,0-12,6%), 5. pierwotny zespół Sjögrena (częstość występowania w populacji w wielu do 55 lat wynosi 0,2 -3,2%, a w populacji w wieku > 55 lat – 5%). Rzadziej występują takie choroby, jak: toczeń rumieniowaty układowy, skleroderma, zapalenie skórno-mięśniowe, polimialgia reumatyczna czy zapalenie naczyń. Częstość występowania tych schorzeń w populacji ogólnej wynosi od 01 do 0,5%.
Łuszczyca stawowa (łuszczycowe zapalenie stawów – ŁZS) – jedna z przewlekłych chorób stawów o nie do końca poznanym, autoimmunologicznym podłożu, objawiająca się wykwitami na skórze, sztywnością, bólem i obrzękiem stawów oraz charakterystycznym – kiełbaskowatym wyglądem palców dłoni. Dotyka ona osoby chorujące na
Łuszczycowe zapalenie stawów ma różnorodny przebieg, w zależności od stopnia zajęcia układu ruchu i innych narządów. Może się manifestować tylko w jednej lokalizacji (np. jako nawracające zapalenie palca) lub zajmować wiele stawów. Najczęściej objawy pojawiają się u osób z już rozpoznaną łuszczycą lub równocześnie ze zmianami skórnymi. Zdarza się jednak, że łuszczycowe zapalenie stawów rozpoczyna się u osób bez skórnych objawów łuszczycy, co stanowi niekiedy problem przy ustalaniu rozpoznania. Choroba ma zazwyczaj zmienny przebieg, z okresami zaostrzeń, po których objawy ustępują (całkowicie lub częściowo). Dużej aktywności choroby towarzyszą zwykle objawy „ogólne”, takie jak zmęczenie, uczucie rozbicia, wzrost temperatury ciała. Szczególną uwagę należy zwrócić na występowanie łuszczycy u krewnych pierwszego stopnia. Jest to jedno z kryteriów rozpoznania choroby, bardzo istotne u chorych z zapaleniem stawów bez objawów łuszczycy. Charakterystyczne objawy ŁZS w obrębie narządu ruchu i stawów 1. ból i obrzęk stawów z ograniczeniem ich ruchomości; najczęściej asymetryczny z zajęciem stawów międzypaliczkowych dalszych, objawy zapalenia dotyczą również przylegających struktur, takich jak ścięgna i kaletki maziowe i obrzęk w miejscu przyczepów ścięgnistych do kości (czyli miejsc przyczepu do kości ścięgien, więzadeł lub torebek stawowych) – jest to bardzo charakterystyczny objaw łuszczycowego zapalenia stawów i innych chorób z grupy tzw. spondyloartropatii seronegatywnych; objawia się bólem i tkliwością takich miejsc, jak pięty, połączenie żeber z mostkiem i kręgosłup, ale może dotyczyć również wielu innych lokalizacji palca: choroba atakuje wszystkie struktury palca (stawy, ścięgna, tkankę podskórną), co daje charakterystyczny objaw „palca kiełbaskowatego”; zajęty palec jest w całości poszerzony, bolesny i odstaje od innych palców, może wystąpić również zaczerwienienie skóry 5. deformacje stawów: występują głównie w postaci okaleczającej (u ok. 5% chorych); najbardziej charakterystyczne dla łuszczycowego zapalenia stawów są tzw. palce teleskopowe, czyli skrócenie palców w wyniku zniszczenia kości 6. dna moczanowa: może towarzyszyć łuszczycowemu zapaleniu stawów, zwłaszcza przy rozległych zmianach skórnych powodujących zwiększenie stężenia kwasu moczowego Pozastawowe objawy ŁZS 1. skóra – łuszczycowe zapalenie stawów zazwyczaj występuje razem z łuszczycą skóry (czasami zmiany skórne pojawiają się później lub są niewielkie); charakterystyczne są czerwone grudki ze zrogowaciałą powierzchnią przypominającą srebrne łuski; zmiany mogą być małe lub zajmować większość powierzchni skóry, najczęściej głowy, okolicy łokci i kolan, pępka i okolicy pośladków; ciężkość zmian skórnych nie odpowiada zwykle ciężkości zapalenia stawów 2. paznokcie– zajęcie paznokci występuje u 80% pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów (czterokrotnie częściej niż w samej łuszczycy); charakterystyczne zmiany to „objaw naparstka” (czyli punkcikowate zagłębienia jak od ukłucia szpilki), poprzeczne lub podłużne rowkowanie, żółte plamy przypominające „plamy oleju” (spowodowane nadmiernym rogowaceniem skóry pod paznokciem), a także złuszczanie się paznokcia; zajęcie paznokci może być jedynym objawem łuszczycy, dlatego należy na nie zwrócić szczególną uwagę 3. oczy – do ich zajęcia dochodzi u około 1/3 osób z łuszczycowym zapaleniem stawów; najczęściej występuje zapalenie spojówek, rzadziej dochodzi do zapalenia błony naczyniowej oka, manifestującego się bólem i zaczerwienieniem gałki ocznej oraz zaburzeniami widzenia – nieleczone zapalenie naczyniówki oka może doprowadzić do poważnych powikłań 4. miażdżyca– jej przyspieszony rozwój w łuszczycowym zapaleniu stawów wynika z przewlekłego stanu zapalnego; powikłania miażdżycy są groźne dla życia, dlatego bardzo ważne jest wczesne rozpoczęcie walki z jej rozwojem 5. serce– rzadko występuje uszkodzenie zastawek serca (najczęściej niedomykalność zastawki aortalnej lub mitralnej), zapalenie aorty lub zaburzenia w przewodzeniu bodźców sercowych; chorzy na łuszczycowe zapalenie stawów powinni być również pod opieką kardiologa
O ich powstawaniu mogą decydować również uwarunkowania genetyczne, takie jak wrodzone wady, które upośledzają układ ruchu. Szacuje się, że rozwojowi tej dolegliwości sprzyjają: łuszczycowe zapalenie stawów, choroby reumatyczne, dna moczanowa, otyłość, palenie tytoniu oraz niewłaściwa dieta. Należy jednak pamiętać, że nie
Zapalenie stawów jest częstym schorzeniem, które wpływa na stawy. Może powodować ból i stan zapalny, utrudniając poruszanie się lub pozostawanie aktywnym. Istnieje wiele rodzajów zapalenia stawów. Każda forma powoduje inne objawy i może wymagać innego leczenia. Chociaż zapalenie stawów zwykle dotyka starszych osób dorosłych, może rozwinąć się u mężczyzn, kobiet i dzieci w każdym wieku. Przegląd Dowiedz się o różnicach między chorobą zwyrodnieniową stawów a reumatoidalnym zapaleniem stawów. Co to jest artretyzm? Zapalenie stawów to choroba, która atakuje stawy (obszary, w których kości spotykają się i poruszają). Zapalenie stawów zwykle obejmuje stan zapalny lub zwyrodnienie (rozpad) stawów. Zmiany te mogą powodować ból podczas korzystania ze stawu. Zapalenie stawów występuje najczęściej w następujących obszarach ciała: Stopy. Ręce. Biodra. Kolana. Dolna część pleców. Jakie są części stawu? Stawy są amortyzowane i wspierane przez miękkie tkanki, które zapobiegają ocieraniu się kości o siebie. Kluczową rolę odgrywa tkanka łączna zwana chrząstką stawową. Pomaga stawom poruszać się płynnie bez tarcia i bólu. Niektóre stawy mają błonę maziową, wyściełaną kieszeń z płynem, która smaruje stawy. Wiele stawów, takich jak kolana, jest wspieranych przez ścięgna i więzadła. Ścięgna łączą mięśnie z kośćmi, podczas gdy więzadła łączą kości z innymi kośćmi. Jakie są rodzaje zapalenia stawów? Artretyzm to szerokie pojęcie opisujące ponad 100 różnych schorzeń stawów. Najczęstsze rodzaje zapalenia stawów to: Zapalenie kości i stawów, lub „zużycie i rozdarcie” zapalenie stawów, które rozwija się, gdy chrząstka stawowa rozpada się w wyniku powtarzającego się stresu. To najczęstsza forma zapalenia stawów. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, lub zapalenie stawów kręgosłupa (zwykle dolnej części pleców). Młodzieńcze zapalenie stawów (JA), zaburzenie, w którym układ odpornościowy atakuje tkankę wokół stawów. JA zazwyczaj dotyka dzieci w wieku 16 lat lub młodszych. Dna, choroba, która powoduje tworzenie się twardych kryształów kwasu moczowego w stawach. Łuszczycowe zapalenie stawów, zapalenie stawów, które rozwija się u osób z łuszczycą (zaburzenie autoimmunologiczne powodujące podrażnienie skóry). Reumatoidalne zapalenie stawów, choroba, która powoduje, że układ odpornościowy atakuje błony maziowe w stawach. Jak powszechne jest zapalenie stawów? Zapalenie stawów jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności w Stanach Zjednoczonych Około 50 milionów dorosłych i 300 000 dzieci radzi sobie z jakąś postacią zapalenia stawów. Co powoduje zapalenie stawów? Różne rodzaje zapalenia stawów mają różne przyczyny. Na przykład dna moczanowa jest wynikiem zbyt dużej ilości kwasu moczowego w twoim ciele. Ale w przypadku innych typów zapalenia stawów dokładna przyczyna jest nieznana. Możesz rozwinąć zapalenie stawów, jeśli: Masz rodzinną historię zapalenia stawów. Pracuj lub uprawiaj sport, który wielokrotnie obciąża Twoje stawy. Masz pewne choroby autoimmunologiczne lub infekcje wirusowe. Jakie są czynniki ryzyka zapalenia stawów? Niektóre czynniki zwiększają prawdopodobieństwo rozwoju zapalenia stawów, w tym: Wiek: Ryzyko zapalenia stawów wzrasta wraz z wiekiem. Styl życia: Palenie lub brak ruchu może zwiększać ryzyko zapalenia stawów. Seks: Większość rodzajów zapalenia stawów występuje częściej u kobiet. Waga: Otyłość dodatkowo obciąża stawy, co może prowadzić do zapalenia stawów. Jakie są objawy zapalenia stawów? Różne rodzaje zapalenia stawów mają różne objawy. U niektórych osób mogą być łagodne, au innych ciężkie. Dyskomfort stawów może pojawiać się i znikać lub może pozostać stały. Typowe objawy to: Ból. Zaczerwienienie. Sztywność. Obrzęk. Czułość. Ciepło. Diagnoza i testy Jak diagnozuje się zapalenie stawów? Jeśli uważasz, że możesz mieć zapalenie stawów, skontaktuj się z lekarzem. Usługodawca zapyta o twoje objawy i dowie się, jak ból stawów wpływa na twoje życie. Twój dostawca przeprowadzi badanie fizyczne, które może obejmować: Ocena ruchomości i zakresu ruchu w stawach. Sprawdzanie obszarów tkliwości lub obrzęków wokół stawów. Ocena ogólnego stanu zdrowia w celu ustalenia, czy inny stan może powodować objawy. Czy badania obrazowe mogą wykryć zapalenie stawów? Badania obrazowe mogą pomóc Twojemu lekarzowi uzyskać wyraźny obraz Twoich kości, stawów i tkanek miękkich. Rentgen, MRI lub USG mogą ujawnić: Złamania lub zwichnięcia kości, które mogą powodować ból stawów. Uszkodzenie chrząstki wokół stawów. Urazy mięśni, więzadeł lub ścięgien w pobliżu stawów. Zapalenie tkanek miękkich. Czy badanie krwi może wykryć zapalenie stawów? Nie ma badania krwi, które może bezpośrednio wykryć zapalenie stawów. Ale jeśli Twój lekarz podejrzewa dnę moczanową lub reumatoidalne zapalenie stawów, może zlecić badanie krwi. Poszukuje kwasu moczowego lub białek zapalnych. Zarządzanie i leczenie Jak leczy się zapalenie stawów? Nie ma lekarstwa na zapalenie stawów, ale istnieją metody leczenia, które mogą pomóc w radzeniu sobie z chorobą. Twój plan leczenia będzie zależał od ciężkości zapalenia stawów, jego objawów i ogólnego stanu zdrowia. Leczenie zachowawcze (nieoperacyjne) obejmuje: Lek: Leki przeciwzapalne i przeciwbólowe mogą pomóc złagodzić objawy zapalenia stawów. Niektóre leki, zwane lekami biologicznymi, celują w odpowiedź zapalną układu odpornościowego. Lekarz może zalecić leki biologiczne na reumatoidalne lub łuszczycowe zapalenie stawów. Fizykoterapia: Rehabilitacja może pomóc poprawić siłę, zakres ruchu i ogólną mobilność. Terapeuci mogą nauczyć Cię, jak dostosować codzienne czynności, aby zmniejszyć ból artretyczny. Zastrzyki terapeutyczne: Zastrzyki kortyzonu mogą pomóc tymczasowo złagodzić ból i stan zapalny w stawach. Zapalenie stawów w niektórych stawach, takich jak kolano, może ulec poprawie dzięki leczeniu zwanemu wiskosuplementacją. Wstrzykuje lubrykant, aby pomóc w płynnym ruchu stawów. Czy będę potrzebować operacji na zapalenie stawów? Pracownicy służby zdrowia zwykle zalecają operację tylko w niektórych ciężkich przypadkach zapalenia stawów. Są to przypadki, które nie uległy poprawie po leczeniu zachowawczym. Opcje chirurgiczne obejmują: Połączenie: Dwie lub więcej kości są ze sobą trwale zrośnięte. Fuzja unieruchamia staw i zmniejsza ból wywołany ruchem. Wymiana stawu: Uszkodzony, artretyczny staw zostaje zastąpiony sztucznym stawem. Wymiana stawów zapewnia zachowanie funkcji i ruchu stawów. Przykłady obejmują wymianę kostki, wymiany biodra, wymiany kolana i wymiany barku. Zapobieganie Jak można zapobiegać artretyzmowi? Możesz zmniejszyć swoje szanse na rozwój zapalenia stawów poprzez: Unikanie wyrobów tytoniowych. Wykonywanie ćwiczeń o niskim wpływie, bez obciążenia. Utrzymanie prawidłowej masy ciała. Zmniejszenie ryzyka kontuzji stawów. Perspektywy / Prognozy Jakie są perspektywy dla osoby żyjącej z zapaleniem stawów? Ponieważ nie ma lekarstwa na zapalenie stawów, większość ludzi musi leczyć zapalenie stawów przez resztę swojego życia. Twój lekarz może pomóc Ci znaleźć odpowiednią kombinację terapii w celu zmniejszenia objawów. Jednym z największych zagrożeń dla zdrowia związanych z zapaleniem stawów jest brak aktywności. Jeśli zaczniesz prowadzić siedzący tryb życia z powodu bólu stawów, możesz stanąć w obliczu większego ryzyka raka, chorób serca, cukrzycy i innych poważnych schorzeń. Żyć z Co mogę zrobić, aby życie z artretyzmem było łatwiejsze? Zmiana rutyny może ułatwić życie z zapaleniem stawów. Dostosuj swoje działania, aby zmniejszyć ból stawów. Pomocna może być praca z terapeutą zajęciowym (OT). OT to pracownik służby zdrowia, który specjalizuje się w radzeniu sobie z fizycznymi wyzwaniami, takimi jak zapalenie stawów. OT może zalecić: Wyposażenie adaptacyjne, takie jak uchwyty do otwierania słoików. Techniki bezpiecznego uprawiania hobby, sportu lub innych zajęć. Wskazówki dotyczące zmniejszania bólu stawów podczas nawrotów zapalenia stawów. Czy niektóre rodzaje pogody pogarszają artretyzm? Niektórzy ludzie uważają, że zapalenie stawów jest gorsze podczas niektórych rodzajów pogody. Wilgotność i zimno to dwa najczęstsze przyczyny bólu stawów. Istnieje wiele powodów, dla których może się to zdarzyć. Ludzie są mniej aktywni w porze deszczowej i w okresie zimowym. Zimno i wilgoć mogą również usztywniać stawy i zaostrzać zapalenie stawów. Inne teorie sugerują, że ciśnienie barometryczne lub ciśnienie otaczającego nas powietrza może mieć pewien wpływ na zapalenie stawów. Jeśli zauważysz, że niektóre rodzaje pogody pogarszają stan Twojego zapalenia stawów, porozmawiaj ze swoim lekarzem o sposobach radzenia sobie z objawami. Ciepłe ubieranie się, ćwiczenia wewnętrzne lub terapia ciepłem mogą pomóc złagodzić ból. Artretyzm to choroba, która atakuje stawy. Istnieje wiele rodzajów zapalenia stawów, z których wszystkie mogą powodować ból i zmniejszać mobilność. Niektóre formy zapalenia stawów wynikają z naturalnego zużycia. Inne typy pochodzą z chorób autoimmunologicznych lub stanów zapalnych. Istnieje wiele sposobów leczenia zapalenia stawów, od terapii fizycznej lub terapii zajęciowej po operację stawów. Twój lekarz oceni Twoje objawy i zaleci odpowiedni plan leczenia dla Twoich potrzeb. Większość ludzi może z powodzeniem radzić sobie z zapaleniem stawów i nadal wykonywać czynności, na których im zależy.
dna moczanowa: może towarzyszyć łuszczycowemu zapaleniu stawów, zwłaszcza przy rozległych zmianach skórnych powodujących zwiększenie stężenia kwasu moczowego; napad dny moczanowej może być trudny do odróżnienia od zaostrzenia łuszczycowego zapalenia stawów (rozpoznanie ułatwia nakłucie stawu i pobranie z niego płynu do badania).
Autor: Dodano dnia 25. Maj, 2021 Zapalenie stawów jest grupą chorób, która prowadzi do stanu zapalnego chrząstki stawowej, a to z kolei jest przyczyną jej uszkodzenia i zniekształcenia. To wyjątkowo dokuczliwe dolegliwości, których objawami są obrzęk, ból i ograniczenie ruchów. Rodzajów zapalenia stawów istnieje ponad 100, jednak występujących najczęściej wyróżnia się tylko kilka. Mimo różnorodności typów tego schorzenia, sposoby leczenia poszczególnych rodzajów niewiele od siebie odbiegają. Czym jest zapalenie stawów? Jakie są jego najpopularniejsze rodzaje? Czym objawia się to schorzenie? Jakie sposoby leczenia są najefektywniejsze? Wszystkie odpowiedzi na te pytania zawarte zostały w poniższym artykule – czytaj dalej!Zapalenie stawów – co to?Zapalenie stawów jest chorobą, która polega na wystąpieniu stanu zapalnego jednego lub kilku stawów. Stan zapalny jest naturalną reakcją obronną organizmu na urazy (np. złamania, skręcenia), infekcje wirusowe lub bakteryjne czy po prostu zużywanie się stawów z wiekiem. Długotrwałe zapalenie chrząstki stawowej prowadzi do jej uszkodzenia i zniekształcenia, przez co pojawiają się ograniczenia ruchomości są objawy zapalenia stawów?Zapalenie stawów jest dokuczliwą chorobą. Wśród jej objawów występują ból, obrzęk i sztywność stawów (szczególnie rano), poszerzenie ich obrysów, ograniczenie ruchomości, zaczerwienienie skóry nad chorym stawem i większa jej ciepłota. Niekiedy przy zapaleniu stawów dochodzi również do zajęcia innych zapalenia stawówIstnieje ponad 100 rodzajów zapalenia stawów, jednakże tych, które występują najczęściej, wyróżnia się tylko kilka. Przyczyny ich występowania nie są całkowicie jasne, jednak zakłada się, że większość z nich jest chorobami autoimmunologicznymi (powstałymi w wyniku autoagresji organizmu).Choroba zwyrodnieniowa stawówChZS jest jedną z chorób, powodujących najcięższe kalectwo. To najpopularniejszy rodzaj zapalenia stawów. Powodowana jest zaburzeniem ilości i jakości chrząstki stawowej. To przewlekłe schorzenie prowadzące do degradacji wszystkich tkanek stawu: chrząstka stawowa staje się wraz z rozwojem choroby coraz twardsza, cieńsza i traci elastyczność, torebka stawowa i więzadła okołostawowe stają się pogrubione i coraz mniej elastyczne, w nasadach kości tworzą się torbiele, a na granicy chrząstki i kości powstają osteofity (narośla kostne). Pierwsze objawy pojawiają się przeważnie między 40. i 60. rokiem zapalenie stawów (RZS)Jest to drugi z kolei najpopularniejszy typ. Pierwsze objawy reumatoidalnego zapalenia stawów pojawiają się między 40. a 55. rokiem życia, w większości przypadków u kobiet. Choć przyczyny schorzenia nie są do końca znane, znaczna rola przypisywana jest autoagresji organizmu i czynnikom genetycznym. RZS charakteryzuje się nieswoistym zapaleniem stawów symetrycznych rąk i stóp (ale także dużych stawów np. biodrowych czy kolanowych, jednak zdecydowanie rzadziej). Oprócz objawów typowych dla zapalenia stawów występują także tak zwane guzki reumatoidalne nad stawami (najczęściej w okolicach łokci). W przypadku RZS szczególnie charakterystyczne jest zwyrodnienie palców i tworzenie się tzw. “łabędzich szyi”, które niemalże całkowicie uniemożliwiają normalne funkcjonowanie - chory ma trudności w chwytaniu niewielkich przedmiotów w dłonie (np. długopisu).Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawówInaczej młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, jest to przewlekła choroba tkanki łącznej, która może spowodować uszkodzenia nie tylko stawów, ale także mięśni, skóry, kości, ścięgien czy nawet oczu, płuc, przewodu pokarmowego, serca i naczyń krwionośnych. Ten rodzaj zapalenia stawów występuje przed 16. rokiem życia i jest najczęstszym rodzajem zapalnych chorób reumatycznych u dzieci. Czas trwania zapalenia wynosi 6 tygodni lub dłużej. W konsekwencji choroby możliwe są zaburzenia wzrastania organizmu, wystąpienie w dorosłości RZS oraz niepełnosprawności ze zwyrodnieniami wielostawowymi, a także skrócenie długości moczanowa (skaza moczanowa, artretyzm, podagra)To schorzenie, którego przyczyną jest kwas moczowy wytrącający się w formie kryształków szczawianu wapnia w płynie stawowym. Kryształki te powodują podrażnienie struktury stawowej, co prowadzi do stanu zapalnego. Napad tej przypadłości występuje przeważnie po obfitym i tłustym posiłku lub spożyciu alkoholu i rozwija się w przeciągu kilku godzin. Charakterystycznymi objawami dny moczanowej są: silny ból, zaczerwienienie, ocieplenie i ograniczenie ruchów jednego stawu (często jest to staw dużego palca u nogi, jednak choroba może zlokalizować się w każdym stawie). Ponadto wysokie stężenie kwasu moczowego w krwi ma niekorzystny wpływ na układ krwionośny i wiąże się z ryzykiem zgonu z przyczyn rumieniowatyToczeń rumieniowaty układowy lub w formie izolowanej jest zapalną chorobą tkanki łącznej, podczas której uszkodzeniu ulega wiele narządów i tkanek, stawy, skóra, nerki, serce i naczynia krwionośne oraz obwodowy i ośrodkowy układ nerwowy. Przyczyny choroby nie są znane. Schorzenie często dotyka młodych osób i często nie objawia się od razu - często zostaje zdiagnozowana dopiero po kilku latach. Opóźnione wykrycie i wdrożenie odpowiedniego leczenia przyczynia się do pogorszenia jakości, a nawet zagrożenia życia (SpA)Są to zapalenia stawów zajmujące stawy kręgosłupa. Występuje najczęściej po 40. roku życia. Charakterystycznymi objawami są bóle kręgosłupa i pleców pojawiające się w nocy i w ciągu dnia oraz poprawa po wstaniu z łóżka lub ćwiczeniach, a jej brak po odpoczynku. W przebiegu tych chorób mogą tworzyć się osteofity. Wśród spondyloartropatii wyróżniane są:zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK - choroba trzonów kręgów dotykająca najczęsciej młodych mężczyzn, choroba Bechterewa),reaktywne zapalenie stawów,łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS),zapalenie stawów, które towarzyszy nieswoistym chorobom zapalnym jelit: choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita zapalenie stawówJest przewlekłym lub ostrym zapaleniem stawów, które powstaje, gdy do błony maziowej dostaną się spowodowane infekcjąPowstaje jako powikłanie po infekcji. Najczęściej występującymi stanami zapalnymi po infekcji są gorączka reumatyczna (po anginie) i choroba z Lyme (borelioza). Problemy ze stawami często występują również po infekcjach wirusowych u małych stawów - leczenieLeczenie zapalenia stawów niestety nie jest zabiegiem ani łatwym, ani krótkotrwałym. Często samo znalezienie najodpowiedniejszej metody leczenia jest już czasochłonne. Najlepiej oczywiście zaczerpnąć w tej kwestii porady specjalisty – lekarz przeprowadzi badania, określi rodzaj i stopień zaawansowania metody oraz dobierze najlepszy sposób na zatrzymanie lub spowolnienie postępowania nieznana jest jeszcze metoda, której efektem byłoby całkowite zniknięcie zapalenia stawów - leczenie ma na celu przedłużenie sprawności ruchowej pacjenta poprzez zahamowanie rozwoju choroby, zapobiegnięciu kolejnym uszkodzeniom i zmniejszeniu odczuwanego bólu. Oczywiście przebieg choroby u każdego jest inny. Przy łagodnym stadium zapalenia mogą wystarczyć samo stosowanie odpowiedniego żelu, a w bardzo ciężkich przypadkach konieczne może być nawet zastosowanie sterydów, jednak niesie to za sobą skutki uboczne. Najlepszą formą jest leczenie biologiczne, czyli z wykorzystaniem leków produkowanych z zastosowaniem metody biologicznej inżynierii molekularnej, których mechanizm działania jest precyzyjny i skuteczny w hamowaniu rozwoju sposobu na zahamowanie zapalenia stawów i zniwelowanie jego objawów, należy zwracać uwagę na składy leków – najlepszym rozwiązaniem są te, które zawierają tylko składniki naturalne. Wśród naturalnych składników świetnie sprawdzających się w walce z zapaleniem stawów są małże nowozelandzkie, które zawarte zostały w preparacie Bivanol – w pełni naturalnej innowacji w minimalizowaniu dolegliwości w obrębie nie bez znaczenia jest również odpowiednia aktywność fizyczna. Ćwiczenia dobrane przez rehabilitanta mogą pomóc poprawić ruchomość stawów, złagodzić ból i wzmocnić stawów to poważna dolegliwość i nie należy jej lekceważyć, bo może prowadzić do poważnych komplikacji – nawet ciężkiego kalectwa lub w najgorszym wypadku przedwczesnego zgonu. Odpowiednie leczenie oraz wykonywanie aktywności fizycznej może w znacznym stopniu pomóc w walce z zapaleniem stawów, zahamować jego rozwój i zachować dłużej sprawne stawy. Znaczące są również utrzymywanie prawidłowej masy ciała oraz odpowiednia dieta, np. niektóre badania potwierdzają korzystny wpływ diety śródziemnomorskiej na ograniczenie zmian zapalnych w stawach. O autorze Ekspert Jestem absolwentką kierunku lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Studia skończyłam z wynikiem bardzo dobrym. Aktualnie jestem w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej. Medycyna od zawsze była moją pasją, co przełożyło się na pracę z pacjentem. Dzięki niej jestem blisko osób, które potrzebują pomocy czy wsparcia. To praca, w której wyzwania dnia codziennego wymagają ode mnie ciągłego rozwoju i doskonalenia. Szczególnie bliskie jest mi holistyczne podejście do każdego problemu z jakim zgłasza się pacjent, co wpisuje się w założenia medycyny rodzinnej. Poza pracą realizuje się w roli żony oraz mamy. Wolny czas spędzam z moją rodziną aktywnie na spacerach czy podróżach.
Łuszczyca występuje u około 4% populacji, natomiast łuszczycowe zapalenie stawów dotyczy mniej więcej 7 – 30% osób chorych na łuszczycę. ŁZS dotyczy w takim samym stopniu zarówno kobiet, jak i mężczyzn i pojawia się zazwyczaj między 20 a 50 rokiem życia. Sporadycznie zdarza się, że choroba może pojawić się także u dzieci
Dna moczanowa (zwana też podagrą lub skazą moczanową) to dotkliwe zapalenie stawów o bolesnych objawach i gwałtownym przebiegu. Przeczytaj artykuł i przekonaj się, jak możesz się jej ustrzec lub radzić sobie z jej konsekwencjami. Czym jest skaza moczanowa? Dna moczanowa to choroba, która swoje korzenie ma w zachwianiach przemiany materii. Zaburzona gospodarka kwasowo-zasadowa organizmu prowadzi do wytworzenia się nadmiernych ilości kwasu moczowego. Gdy jest go za dużo, kwas zaczyna się krystalizować i odkładać w stawach w postaci, której nie potrafią wchłonąć białe ciałka krwi. Kryształki mogą uszkadzać tkanki i powodować bolesny stan zapalny. Choroba dotyka głównie mężczyzn w średnim i podeszłym wieku. U kobiet występuje rzadziej, najczęściej wśród pań po 65. Statystyki podają, że cierpi na nią ok. 2% społeczeństwa. Preparaty przeciwbólowe i na gorączkę Dna moczanowa – objawy Chorym i im bliskim choroba kojarzy się przede wszystkim z bolesnymi nawałnicami. Ból pojawia się nagle, przede wszystkim w nocy atakując stawy kończyny dolnej – głównie palucha, ale także staw skokowy i kolanowy – i górnej (nadgarstki i palce u rąk). Narastającym objawom ataku może towarzyszyć osłabienie i wzrost temperatury ciała. Zainfekowany staw robi się wrażliwy na dotyk, pojawia się obrzęk, napięcie i zaczerwienienie skóry. Atak może trwać od kilku do nawet kilkunastu dni po czym objawy się wycofują. Jeśli zostanie on zlekceważony, to kolejne uderzenia mogą okazać się jeszcze bardziej dotkliwe i przeniosą się na inne stawy. Niezależenie od napaści bólu, dna moczanowa rozwija się w organizmie – zwykle bezwiednie – przez całe lata nie dając jakichkolwiek objawów. Jedynym jej symptomem jest hiperurykemia, czyli podwyższone stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi, które może być zdiagnozowane w trakcie badania. Co wywołuje chorobę? Za zwiększenie stężenia kwasu moczowego w organizmie może odpowiadać niewydolna praca nerek. Inną przyczyną powstawania tego schorzenia jest niewłaściwa dieta. Powiedzenie „jesteś tym, co jesz”, jest w tym przypadku wyjątkowo aktualne. Nadwaga, otyłość, nadciśnienie, choroby serca, to wszystko czynniki, które wiążą się z niewłaściwym odżywianiem, a które mogą prowadzić do skazy moczanowej. Szkodliwe jest przede wszystkim jedzenie produktów zawierających duże dawki puryny – związku organicznego odpowiadającego za wytwarzanie kwasu moczowego. Do produktów bogatopurynowych zalicza się: mięso (cielęcina, wieprzowina, wołowina), szprotki, drożdże do pieczenia, drożdże piwne. Także i alkohol jest zaliczany do czynników wzmacniających możliwość wystąpienia podagry. Choroba ta może też pojawić się na tle genetycznym lub być spowodowana przebyciem innych ciężkich chorób, operacji lub odwodnienia. Z tym problemem często borykają się również osoby cierpiące na zespół Lescha-Nyhana. Leczenie dny moczanowej i dieta Dnę moczanową można leczyć farmakologicznie podając leki przeciwbólowe, przeciwzapalne lub farmaceutyki ograniczające wytwarzanie kwasu moczowego lub zwiększających jego wydalanie. Wszystko w zależności o etapu rozwoju choroby. Decyzję o tym, które leki zażywać, podejmuje reumatolog, pod opieką którego jest leczona podagra. W leczeniu skazy moczanowej kluczowe są dwie kwestie. Po pierwsze, nie można zlekceważyć pierwszego ataku bólu stawów. Nawet jeśli jego nasilenie po kilku dniach ustąpi, warto przedstawić sytuację lekarzowi. To może być dna moczanowa. Po drugie, należy zmienić swoje przyzwyczajenia żywieniowe. Dieta powinna być bogata w zielone warzywa, owoce i sery. Należy nimi zastąpić mięso i tłuszcze pochodzenia zwierzęcego. Nie zapominajmy także o ziołach działających moczopędnie – skrzyp polny, liście brzozy czy korzeń mniszka lekarskiego. Na bocznicę warto odstawić natomiast alkohol, piwo w szczególności. W cenie będzie wypijanie dużych ilości wody mineralnej lub innych niesłodzonych napojów (minimum 2 litry na dobę). Bezcenny będzie także ruch i aktywność fizyczna, które pomogą zredukować wagę i utrzymać jak najdłużej pełną ruchomość stawów. Dobre efekty daje również regularnie stosowana krioterapia.
3. Piwo. Chociaż nie można zaprzeczyć temu, że wiele składników piwa jest zdrowych dla Twojego organizmu, to jednak ten popularny napój powoduje szereg problemów dla osób chorujących na zapalenie stawów. A jedną z przyczyn takich dolegliwości może być właśnie dna moczanowa.
Zdrowe zakupy Artretyzm nie jest chorobą nową. Był plagą ludzkości już w czasach najdawniejszych źródeł historycznych - nawet niektóre mumie ze starożytnego Egiptu zachowały jego oznaki. W odróżnieniu od wielu innych przewlekłych schorzeń nie ogranicza się do populacji Zachodu: w większości narodów świata notuje się rosnącą zapadalność na tę chorobę. Jednym ze zjawisk czasów współczesnych jest jednak niezwykły wzrost liczby przypadków artretyzmu. Jak się szacuje, 9 na 10 osób spośród nas będzie przed śmiercią w mniejszym lub większym stopniu cierpieć na jakąś jego postać. Skąd takie rozpowszechnienie tego schorzenia w ostatnim czasie? I czy możemy nauczyć się czegoś od tych 10% ludzi, którzy nie zachorują? Na początku XX w. naukowcy byli przekonani, że artretyzm jest przewlekłą infekcją stawów. Później pojawiły się teorie artretyzmu jako choroby w znacznym stopniu dziedzicznej, uwarunkowanej tendencją genetyczną lub też wywoływanej przez infekcję drobnoustrojami bakteryjnymi z rodzaju Mycoplasma, a nawet - będącej wynikiem nieprawidłowego funkcjonowania układu metabolicznego i odpornościowego. Wszyscy są jednak zgodni co do tego, że wciąż nie udało się zidentyfikować z jakąkolwiek dozą pewności dokładnej przyczyny choroby. Statystyki istotnie wykazują, że schorzenia autoimmunologiczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów lub choroba Leśniowskiego-Crohna, często są dziedziczne. Spośród wymienionych wyżej 3 teorii koncepcja artretyzmu jako nieprawidłowości w funkcjonowaniu układu odpornościowego ma najwięcej zwolenników i jest najintensywniej badana w laboratoriach. Wprawdzie jest to wiarygodna możliwość w przypadku schorzeń autoimmunologicznych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, lecz wyjaśnienie to nie jest wystarczające dla wszystkich chorób objętych zbiorczo terminem artretyzm. Artretyzm jest mylącym, uogólnionym określeniem różnorodnych chorób kości, stawów i tkanek, nic więc dziwnego, że i przyczyny tych schorzeń są bardzo zróżnicowane. Zanim jednak przyjrzymy się bliżej poszczególnym chorobom artretycznym, musimy najpierw dokładnie zrozumieć, z jakich elementów składa się zdrowy staw. Stawy obejmują kości wraz z warstwą gładkiej, wytrzymałej chrząstki, znanej jako chrząstka stawowa, która oddzielona jest od przeciwległej kości i chrząstki smarującym płynem maziowym, produkowanym przez błonę maziową (maziówkę). Kość zbudowana jest z kolagenowej macierzy oraz substancji mineralnej zbudowanej ze związków wapnia i fosforu. Chrząstka ochrania zakończenia kości i składa się z proteoglikanów - rodzaju mukopolisacharydów, zbudowanych z białek i węglowodanów. Rodzaje artretyzmu Termin ten obejmuje 6 odrębnych grup schorzeń: 1. Reumatyzm pozastawowy reumatyzm tkanek miękkich bóle pleców i uszkodzenia dysku schorzenia barków, dłoni i stóp 2. Choroby zwyrodnieniowe choroba zwyrodnieniowa stawów (idiopatyczna lub pourazowa) 3. Choroby zapalne reumatoidalne zapalenie stawów zapalenie wielostawowe młodzieńcze zapalenie wielostawowe zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa łuszczycowe zapalenie stawów 4. Choroby tkanki łącznej polimialgia reumatyczna toczeń rumieniowaty układowy twardzina 5. Krystaliczne zapalenie stawów dna moczanowa i chondrokalcynoza 6. Schorzenia kości osteoporoza krzywica i osteomalacja choroba Pageta kości Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęściej spotykaną postacią artretyzmu, występującą u ponad 70% osób dorosłych pomiędzy 55. a 78. w większości kobiet. Lekarze na ogół postrzegają ją jako naturalny proces degeneracyjny związany z wiekiem lub jako schorzenie rozwijające się często po infekcji lub urazie czy u osób z nadwagą. Choroba zwyrodnieniowa stawów, określana również jako zużycie stawów, dotyczy chrząstki stawowej, powodując jej rozpad. Zadaniem tej twardej, elastycznej tkanki jest pokrycie kości przylegających do siebie w każdym stawie i zmniejszanie tarcia pomiędzy nimi, gdy przesuwają się względem siebie. Gdy chrząstka rozpada się, staje się postrzępiona i nierówna, a przestrzeń ochronna pomiędzy kośćmi zmniejsza się. Podczas ruchu kości stawu trą o siebie wzajemnie, powodując ból. Z biegiem czasu chrząstka wysycha, staje się spękana i porowata grui nie umożliwia już płynnych ruchów stawu. Zużycie chrząstki w stawie przenoszącym ciężar ciała, takim jak staw biodrowy lub kolanowy, może wywoływać dotkliwy ból, deformacje i ograniczenie zakresu ruchu. Schorzenie to atakuje ręce, ale dotyczy również stawów przenoszących obciążenia, takich jak kolana i biodra, oraz stawów kręgosłupa. We wczesnym stadium chory odczuwa sztywność, a ruchy mogą stawać się nieco trudniejsze do wykonania. Na tym etapie pacjenci mogą jeszcze wcale nie odczuwać bólu. Wraz z postępem choroby tworzą się jednak ostrogi kostne, czyli osteofity - nieprawidłowe narośla kostne, rozwijające się wzdłuż krawędzi kości. W ciężkich przypadkach chrząstka może nawet zaniknąć zupełnie, pozostawiając odsłonięte końcówki kości. Częstą cechą choroby zwyrodnieniowej są twarde guzki, zwane guzkami Heberdena, powstające wokół krawędzi stawów palców dłoni w wyniku rozpadu chrząstki. Tę odmianę artretyzmu można wykryć za pomocą badań krwi, takich jak wskaźnik opadania erytrocytów (czyli badanie OB), gdzie mierzy się prędkość, z jaką czerwone krwinki opadają na dno probówki, co wskazuje na rozmiar stanu zapalnego. Stopień zniszczenia stawów ujawniają badania rentgenowskie. Lekarze poszukują na ogół zwężeń stawów i obecności ostróg kostnych, chociaż cechy te mogą tylko pomóc w ustaleniu, jak daleko zaszedł już proces degeneracyjny. Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) to przewlekła choroba zapalna dotycząca najczęściej maziówkowej wyściółki stawów, przede wszystkim w dłoniach i stopach, ale także w licznych stawach całego ciała, zwłaszcza łokciowych, nadgarstkowych, skokowych i kolanowych. Atakuje również barki i stawy biodrowe. W odróżnieniu od choroby zwyrodnieniowej, gdzie rozpada się sam staw, reumatoidalne zapalenie stawów wywołuje stan zapalny maziówki, co z kolei powoduje gromadzenie się większej ilości płynu stawowego. W rezultacie staw staje się opuchnięty, sztywny i gorący z powodu zwiększonego przepływu krwi. Reumatoidalne zapalenie stawów, klasyfikowane jako choroba autoimmunologiczna, rozwija się wtedy, gdy krwinki białe produkują przeciwciała atakujące i niszczące zdrową tkankę zamiast czynników chorobotwórczych. Lekarze nie mają pojęcia, dlaczego tak się dzieje, ale przewlekłe uwalnianie przeciwciał powoduje z czasem pogrubienie maziówki oraz uszkodzenie chrząstek i kości zaatakowanych stawów, co przejawia się paraliżującym bólem, deformacją, a w końcu - erozją kości. Innymi objawami tej choroby mogą być zmęczenie i ból mięśni. Choroba dotyka w przybliżeniu 3 razy więcej kobiet niż mężczyzn i może rozwijać się w dowolnej grupie wiekowej, chociaż osoby poniżej 35. stanowią grupę bardzo niskiego ryzyka. Oznaki i objawy reumatoidalnego zapalenia stawów to obolałe, opuchnięte stawy, gorące w dotyku, poranna sztywność, guzki reumatoidalne - twarde guzki w obrębie palców rąk, stan pogorączkowy, zmęczenie i utrata wagi. Ocenia się, że średnio 1 na 10 pacjentów wyleczy się z choroby w ciągu 2 lat. Reumatoidalne zapalenie stawów znane jest jednak z tego, że często odchodzi i powraca, a po okresach zaostrzenia objawów, o różnym czasie trwania, następują okresy pozornej remisji. Dna moczanowa, znana również jako artretyzm krystaliczny, jest jedną z najczęstszych postaci artretyzmu zapalnego, występujacą u 1,4% dorosłych Amerykanów (szacunkowo u 225 tys. mężczyzn i 57 tys. kobiet). Ta ostra forma artretyzmu zapalnego dotyczy najczęściej stawu śródstopno- paliczkowego u podstawy dużego palca stopy i wywołuje intensywny ból zaatakowanych stawów, wśród których mogą znaleźć się też staw nadgarstkowy oraz stawy palców dłoni. Dna moczanowa jest chorobą średniego wieku, atakującą 15-krotnie więcej mężczyzn niż kobiet. Przez długi czas wiązano ją z nadmiernym zamiłowaniem do spożywania obfitych posiłków oraz alkoholu, lecz lekarze medycyny alternatywnej zauważyli, że mogą wywoływać ją również alergie pokarmowe, a także stosowanie leków moczopędnych, często przepisywanych przy schorzeniach serca. Ból i obrzęk pojawiają się, gdy w przestrzeni stawowej powstaną drobne kryształy, co zazwyczaj spowodowane jest nadmiarem kwasu moczowego w organizmie. Układ odpornościowy atakuje te kryształy za pośrednictwem fagocytów (komórek wychwytujących), a toksyczne produkty uboczne tej walki wywołują stan zapalny stawu. Pierwszym sygnałem ostrzegawczym dla pacjenta jest atak bólu w jednym z dużych palców stóp lub w innym typowym miejscu. Typowe objawy to także zaczerwienienie, obrzęk i wrażliwość na dotyk. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa Atakuje miejsca połączenia więzadeł i ścięgien z kością. Jest to najczęstsza postać artretyzmu u mężczyzn w młodym i średnim wieku, rozwijająca się zazwyczaj pomiędzy kością krzyżową a miednicą. Pacjent cierpiący na tę chorobę ma sztywny, bolesny kręgosłup i odczuwa trudność przy unoszeniu głowy podczas chodzenia. Poza silnym bólem pleców innym znakiem ostrzegawczym tego schorzenia jest zapalenie tęczówki oka. Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) to choroba dotykająca najczęściej młode kobiety, która może zaatakować dowolny staw. Podejrzewa się, że ma ona podłoże genetyczne lub jest wywoływana przez leki, a nawet może mieć pewien związek ze światłem słonecznym, ale powszechnie przyjmuje się, że jest to schorzenie autoimmunologiczne. Znakiem ostrzegawczym jest czerwona wysypka na nosie i policzkach, Polimialgia reumatyczna jest przede wszystkim chorobą mięśni, ale może też dotyczyć stawów u osób powyżej 50. Atakuje biodra i barki powodując ich tkliwość i wyraźny ból mięśni. Łuszczycowe zapalenie stawów Lekarze odkryli silny związek pomiędzy artretyzmem a chorobą skóry - łuszczycą. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje u 7% chorych na łuszczycę. Z kolei aż 20% pacjentów z zapaleniem tego typu ma jednocześnie łuszczycę skóry. Czasami jedynym objawem są zmiany na paznokciach - wgłębienia lub odbarwienia. Schorzenie to dotyka zwykle tylko 1-2 stawów. Zapalenie stawów infekcyjne lub związane z drobnoustrojami to skutek infekcji bakteryjnej, wirusowej lub grzybiczej, rozprzestrzeniającej się z innego obszaru ciała. Wśród spotykanych odmian można wyróżnić wirusowe (wywoływane przez wirusa, np. różyczki), septyczne (wywoływane przez bakterie, np. gronkowca) i gorączkę reumatyczną (w wyniku infekcji gardła wywołanej przez paciorkowce lub podobne bakterie). Naukowcy zaczynają jednak dostrzegać również powiązanie między bólem stawów a uporczywymi nieproszonymi gośćmi w naszym ciele, takimi jak pasożyty. Objawy infekcyjnego zapalenia stawów obejmują intensywny ból stawów oraz ich zaczerwienienie i obrzęk, a także dreszcze i gorączkę. Pourazowe zapalenie stawów rozwija się np. po urazie nadgarstka lub zwichnięciu barku. Konwencjonalny pogląd na przyczyny zapalenia stawów Zwyrodnieniowe zapalenie stawów, najłagodniejsza i najpowszechniejsza forma artretyzmu, tłumaczone jest przez lekarzy zmęczeniem materiału i niesłusznie uważane za nieuniknioną konsekwencję podeszłego wieku. Gdy idzie jednak o reumatoidalne zapalenie stawów i wiele innych postaci tego schorzenia, medycyna przyznaje, że nie jest w stanie wyjaśnić ich przyczyn. Badania już dawno zarysowały związek pomiędzy niedoborem witaminy D wynikającym z braku światła słonecznego a powikłaniami schorzeń autoimmunologicznych, takich jak choroba Crohna i stwardnienie rozsiane (SM) czy reumatoidalne zapalenie stawów. Badanie profilowe 461 kobiet cierpiących na reumatoidalne zapalenie stawów, w którym porównano je z grupą kontrolną 9 220 zdrowych uczestniczek, wykazało, że panie z północno-wschodnich stanów, takich jak Vermont, New Hampshire i południowy Maine, odznaczających się mniejszym nasłonecznieniem niż stany leżące dalej na południe, wykazywały większą tendencję do zapadania na RZS1. Jak dotąd jednak nie sformułowano konkretnych wniosków. Prawda jest taka, że wewnątrz społeczności medycznej brakuje zgodności co do przyczyn zdecydowanej większości form zapalenia stawów, co wyjaśnia, dlaczego jedyną odpowiedzią na te schorzenia jest przepisywanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych dla złagodzenia objawów. Artykuł ukazał się pod nazwą "Podejście konwencjonalne" w wydaniu papierowym ARTRETYZM. Bibliografia Environ Health Perspect, 2010; 118: 957–61
choroby skóry z zajęciem stawów, np. łuszczycowe zapalenie stawów, zmiany pourazowe lub przeciążeniowe stawów i tkanek miękkich, zaburzenia neurologiczne, np. niedowłady spastyczne, stwardnienie rozsiane, zespoły korzeniowe. Wśród wskazań do skorzystania z kriokomory wymienia się także zespoły depresyjne i nerwice wegetatywne.
Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest chorobą objawiającą się łuszczycą skóry i przewlekłym zapaleniem stawów. Charakteryzuje się różnorodnym przebiegiem – od postaci łagodnej do ciężkiej, prowadząc do zniszczenia stawów i niesprawności. ŁZS określane jest jako choroba immunologiczna. Przyczyny i objawy ŁZS Dokładna przyczyna choroby nie jest znana. Poznane dotychczas czynniki ryzyka zachorowania na ŁZS to podatność genetyczna – choroba znacznie częściej występuje w rodzinie u której zdiagnozowano już ŁZS lub łuszczycę skóry. Odpowiada za to występujący w organizmie antygen HLA-B27. Kolejnymi czynnikami są leki – beta blokery, leki przeciwmalaryczne i inne. Zakażenie wirusowe, bakteryjne, silny stres, również mogą przyczynić się do wystąpienia tej jednostki chorobowej. Wszystkie te czynniki mogą rozpocząć nieprawidłową odpowiedź układu immunologicznego. ŁZS występuje u ok. 1/3 społeczeństwa. Na tę chorobę cierpi 2% społeczeństwa. Rozpoczyna się zazwyczaj u osób w wieku 30-50. Łuszczycowe zapalenie stawów może posiadać zmienny przebieg – w zależności od stopnia zajęcia układu ruchu i innych narządów. Może zajmować jeden lub wiele stawów. Chorobie towarzyszą zazwyczaj objawy ogólne – zmęczenie, podwyższona temperatura ciała, brak warstwy ochronnej na skórze. Charakterystycznymi objawami ŁZS są także: zapalenie przyczepów ścięgnistych, ból, sztywność i obrzęk stawów z ograniczeniem ich ruchomości, zapalenie stawów, dna moczanowa. Postacie ŁZS Spośród pięciu głównych postaci łuszczycowego zapalenia stawów, można wyróżnić dwa, które stanowią większość przypadków. Są to: niesymetryczne zapalenie kilku stawów – zajmuje wiele miejsc w okolicach różnych stawów po obydwu stronach ciała, symetryczne zapalenie wielu stawów – zajmuje nadgarstki, stawy rąk i stóp, stawy skokowe. Pozostałe postacie to: postać osiowa – choroba atakuje stawy kręgosłupa i stawy krzyżowo-biodrowe, postać okaleczająca – powoduje zniszczenie i deformacje stawów,zapalenie dystylnych stawów międzypaliczkowych – zajmuje końcowe stawy palców rąk i stóp. Różne postaci choroby mogą się na siebie nakładać. Rozpoznanie ŁZS Najczęściej ŁZS występuje u pacjentów u których zdiagnozowano już wcześniej łuszczycę. Jeśli zaś chory nie posiada zmian skórnych, należy przeprowadzić szczegółowy wywiad o obecności choroby w rodzinie. Bardzo ważne jest także zaobserwowanie czy występują inne objawy, tj. zmiany na paznokciach, zapalenie przyczepów ścięgnistych, obrzęk stawów rąk i stóp, zapalenie oka – to czynniki, dzięki którym można wykluczyć inne zapalenia stawów i potwierdzić ŁZS. W badaniach laboratoryjnych poszukuje się zwiększonego CRP i OB, które świadczą o stanie zapalnym. Wykonuje się także inne badania, tj. czynnik reumatoidalny – w przypadku ŁZS jest on nieobecny oraz antygen HLA B27 – w przypadku ŁZS jest obecny. Wykonuje się także zdjęcie radiologiczne zajętych stawów. U pacjentów u których podejrzewa się ŁZS w postaci osiowej, należy wykonać badanie obrazowe całego kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych. Przypadek pacjenta Pacjent w wieku 46 udał się do lekarza dermatologa z objawami zaczerwienionej skóry pokrytej guzkami z powierzchnią zrogowaciałą (przypominającą łupież) występującymi na łokciach, pod kolanami oraz na brzuchu, a także z objawami obrzękniętych palców stóp. Dermatolog zlecił choremu wykonanie badań laboratoryjnych OB i CRP. Po przeprowadzeniu szczegółowej rozmowy z pacjentem, okazuje się, że ojciec chorego cierpi na łuszczycę skóry. Z otrzymanych wyników badań można jednoznacznie stwierdzić, iż chory cierpi na łuszczycę skóry. Pacjentowi zalecono stosowanie na zamiany skórne niesteroidową maść. Z wynikami laboratoryjnymi chory zgłosił się także do reumatologa. Lekarz po zapoznaniu się z nimi oraz po przeprowadzeniu wywiadu kieruje chorego na wykonanie RTG zajętych stawów stóp. Po zebraniu całej dokumentacji medycznej, diagnoza zostaje potwierdzona – pacjent cierpi na łuszczycowe zapalenie stawów. Reumatolog przepisał choremu niesteroidowe leki zapalne – które powinny spowodować cofnięcie się zmian zapaleń stawów. W przypadku leczenia ŁZS, można zastosować również inne formy działania, tj.: glikokortykosteroidy, leki modyfikujące działanie układu odpornościowego, leki biologiczne. Bardzo ważnym elementem leczenia jest wsparcie psychiczne. Chory niejednokrotnie boryka się z problemem odrzucenia przez społeczeństwo. Łuszczyca skórna czy łuszczycowe zapalenie stawów nie jest zaraźliwe! Rehabilitacja w ŁZS Przewlekłe choroby sprzyjają rezygnacji z jakichkolwiek aktywności fizycznych. Jednak nie jest dobre rozwiązanie, ponieważ prowadzi do zmniejszenia ruchomości stawów, osłabienia siły mięśniowej i przykurczów. Regularna aktywność fizyczna może doprowadzić do cofnięcia się niekorzystnych zmian w stawach a nawet może je odwrócić. Rehabilitanci zalecają głównie ćwiczenia zwiększające zakres ruchu i wzmacniające mięście, poprawiające ogólną wydolność – program powinien być opracowany i dostosowany wyłącznie do potrzeb i możliwości pacjenta. W trakcie zaostrzenia objawów choroby, należy wstrzymać się z ćwiczeniami. Fizykoterapia również pomoże w przypadku ŁZS – zmniejszenie bólu i zapalenia stawów, rozluźnienie układu mięśniowego: Masaż klasyczny odcinka sprawiającego ból – zastosowanie specjalnego masażu, którego zadaniem jest zmniejszenie bólu i napięcia mięśniowego w okolicach zmienionych stawów. Terapia ultradźwiękowa – drgania mechaniczne – podczas zabiegu w tkankach powstaje efekt mikromasażu. Działanie terapeutyczne: przeciwbólowe, przeciwzapalne, przyspieszenie przepływu limfy w naczyniach limfatycznych. Laseroterapia – biostymulacja laserowa, wykorzystująca bezpośrednie działanie promieniowania laserowego na procesy tkankowe, nie powodując ich uszkodzenie. Działanie terapeutyczne: przeciwbólowe, przeciwzapalne, regeneracja nerwów, poprawa ukrwienia i odżywiania tkanek. Jonoforeza – polega na wprowadzeniu do chorego miejsca lekarstwa dzięki przepływowi prądu o stałym natężeniu. Skuteczny przy bólach stawów i kręgosłupa. Działanie terapeutyczne: złagodzenie bólu, poprawa ukrwienia, poprawa ruchomości, rozluźnienie i rozciągnięcie napiętych mięśni, hamowanie postępu choroby. Galwanizacja – zabieg należący do działu elektroterapii, w którym pacjent zostaje poddawany działaniu prądu stałego. Działanie terapeutyczne: złagodzenie bólu, poprawa ukrwienia, poprawa ruchomości, rozluźnienie i rozciągnięcie napiętych mięśni, hamowanie postępu choroby. Prądy interferencyjne (inaczej prądy Nemeca) – zabiegi fizykalne, zaliczane do działu elektrolecznictwa. Prądy interferencyjne działają przeciwbólowo. Wiąże się to ze zmniejszeniem napięcia mięśni, a także wzrostem ukrwienia leczonej okolicy ciała. Jednocześnie prądy Nemeca przyczyniają się do wchłaniania obrzęków. Prądy diadynamiczne (nazywane inaczej diadynamikiem lub DD) – zalicza się do fizykoterapii, a dokładniej do działu elektrolecznictwa. Prądy diadynamiczne działają przeciwbólowo i z długotrwałym efektem. Zwiększenie przepływu krwi towarzyszące temu zabiegowi wpływa na szybsze wchłanianie obrzęków, co pozwala na efektywne zmniejszenie stanów zapalnych. Pamiętaj, że im wcześniej zaczniesz ukierunkowaną rehabilitację, tym łatwiej będzie zapobiec zniekształceniu i niesprawności stawów.
- ሲծጧρուг р
- ኽω ежомоֆажо суፍеኢխклա օдролиπ
- Ашисвецխռо динεщихип
- Շоրυ икарс ж кαμ
- Фι учеξех ωπօвыкеቻаб
- Ζዠхр аቱу щոф
Łuszczycowe zapalenie stawów - częsta postać łuszczycy. U 10-40% pacjentów z łuszczycą obserwuje się stawową postać tej choroby, która może rozwinąć się w łuszczycowe zapalenie stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów ma w większości przypadków u podłoża obecność genów HLA-B27 lub HLA-DR4. Choroba ta ma przebieg zmienny
Łuszczycowe zapalenie stawów zalicza się do chorób z autoagresji, czyli autoimmunologicznych. W ich przebiegu układ odpornościowy wytwarza przeciwciała skierowane przeciw własnym tkankom, co wywołuje chroniczne stany zapalne będące źródłem poważnych problemów zdrowotnych. Na rozwój tych chorób, także łuszczycy stawowej, mają wpływ zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Trudna sprawa, ale czy beznadziejna? Zdrowe zakupy Spis treści W przypadku Williama, który został przyjęty do szpitala kilkanaście dni przed 54. urodzinami, ustalenie, co jest przyczyną choroby, nie było łatwe1. Na łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS), nazywane również łuszczycą stawową, zapadł kilka lat temu i mimo intensywnej terapii farmakologicznej, objawy choroby ostatnio bardzo się zaostrzyły. Na stawach palców, kolanach i za uszami pojawiły się zmiany skórne. Mężczyzna uskarżał się ponadto na silne bóle i obrzęk wszystkich stawów oraz tak duże trudności z poruszaniem się, zwłaszcza rano, że musiał korzystać z laski. Pod kolanami powstały wypełnione płynem tzw. torbiele Bakera. Ich obecność wskazuje na uszkodzenie stawu kolanowego. Wywiad wykazał, że liczne choroby prześladowały również jego najbliższą rodzinę: u matki stwierdzono niewydolność serca, reumatoidalne zapalenie stawów i schizofrenię, ojciec zmarł na raka, a u rodzeństwa (dwóch braci i siostra) zdiagnozowano zapalenie stawów, zapalenie jelita grubego i chorobę dwubiegunową, charakteryzująca się naprzemiennym występowaniem depresji i manii. Poważne choroby nie ominęły też dzieci Williama. Syn cierpiał na schizofrenię, a córka na ADHD. U Williama stwierdzono zaś współistnienie łuszczycy, refluksu, aft, zapalenia brzegów powiek, chronicznych zaparć, migreny i depresji. Mężczyzna uskarżał się ponadto na nadwrażliwość na hałas i niektóre zapachy, np. intensywnych perfum i spalin samochodowych. Był człowiekiem zapracowanym, nie miał czasu ani na zajmowanie się dietą, ani na relaks. Podstawowe zalecenia w łuszczycowym zapaleniu stawów Badania laboratoryjne wykazały wysoki poziom specyficznych przeciwciał IgG, obecność markerów stanu zapalnego, hipowitaminozę D (niedobór tej witaminy), niski poziom magnezu w krwinkach, obecność rtęci w osoczu, wysokie stężenie kwasu arachidonowego i grzybicę przewodu pokarmowego. Obecność przeciwciał z klasy IgG świadczyła o wystąpieniu uczulenia na pewne składniki diety. Okazało się, że było ich niemało! Od wywołujących najsilniejszą reakcję alergiczną drożdży, jaj, pszenicy i mleka, poprzez paprykę chili, migdały i małże, po ziemniaki, ser, fasolę, pomidory i ananasy. Williamowi zalecono w związku z tym zmianę diety, z której miał wyeliminować wszystkie alergizujące produkty. Doradzono mu też unikanie alkoholu i kofeiny. Alarmujący poziom rtęci dał się łatwo wytłumaczyć - pacjent miał wiele plomb amalgamatowych, które od dawna uwalniały do organizmu dawki tego metalu. Ze względu na grzybicę przewodu pokarmowego mężczyzna miał przyjmować przez 30 dni fluconazol, środek przeciwgrzybiczy, a w celu przywrócenia normalnej flory jelitowej i odbudowy błony śluzowej jelit - probiotyki. Zastosowano ponadto suplementację witaminą D (w dawce 5000 dziennie), multiwitaminami, mikroelementami (z wyjątkiem żelaza), aminokwasami, takimi jak tauryna, glicyna, N-acetylocysteina i metionina, oraz kwasami tłuszczowymi omega-3, konkretnie DHA i EPA (niedobór kwasu DHA przyczynia się do rozwoju chorób układu odpornościowego i zmniejszenia stężenia serotoniny w mózgu, co prowadzi do depresji, czemu przeciwdziała suplementacja kwasem EPA). Pacjent już wcześniej oddawał się medytacji, lekarze zasugerowali więc, by z niej nie rezygnował. Po 5 miesiącach terapii łuszczycowego zapalenia stawów Na umówioną wizytę William przybył punktualnie i w świetnym nastroju. Już od progu poinformował, że nie pamięta, aby w ciągu ostatnich kilku lat kiedykolwiek czuł się lepiej niż teraz. Bóle prawie zniknęły, laska poszła w kąt. Mógł obecnie całkiem szybko pokonywać schody i nie utykał. Dłonie, wcześniej opuchnięte i z przykurczami, powróciły do normalnego wyglądu i sprawności. Nie cierpiał już na refluks i migreny. Mężczyzna zaniechał przyjmowania niesterydowych leków przeciwzapalnych, a dawkę immunosupresyjnego metotreksatu udało się zmniejszyć z 15 do 5 mg tygodniowo. W dalszym ciągu był bardzo zapracowany, poświęcał na pracę nawet 80 godzin tygodniowo, ale trzymał się zaleconej diety, znajdował też czas na regularną medytację. Jak sam stwierdził, jego życie zaczęło się na nowo. Pokonać łuszczycowe zapalenie stawów naturalnie, czyli jak? Badania nad terapiami łuszczycy stawowej są kontynuowane, niestety z różnym skutkiem. Niewątpliwie lekiem o najlepiej udokumentowanej skuteczności jest stosowany od 1951 r. metotreksat. Nowa metoda leczenia łuszczycy stawowej to pozaustrojowa folocliemoterapia, która polega na pozaustrojowym naświetlaniu promieniami UVA wyizolowanych limfocytów chorego, zmieszanych z odpowiednią ilością jego plazmy zawierającej podany dwie godziny wcześniej psoralen. Limfocyty naświetla się UVA przez 4-5 godzin, po czym przetacza je z powrotem choremu. Przeszkodą w upowszechnieniu tego sposobu leczenia jest konieczność posiadania specjalistycznej aparatury do zabiegów2. Historia Williama pokazuje jednak, że zadowalające rezultaty może przynieść również zmiana trybu życia i zwrócenie się ku metodom naturalnym. Niestety, chociaż wielu pacjentów zapewnia, że ulgę w chorobie przynoszą im zioła, ćwiczenia i medytacja, to jednak poza sporadycznie pojawiającymi się doniesieniami nie dysponujemy naukowo potwierdzonymi danymi na temat skuteczności tych metod. Istnieją jednak sposoby łagodzenia objawów łuszczycowego zapalenia stawów, które można uznać za bezpieczne. Zaleca się np. wykorzystywanie określonych produktów powodujących złagodzenie dolegliwości. Nie zmienia to faktu, że ze względu na możliwe interakcje z preparatami farmakologicznymi przed ich zastosowaniem należy poradzić się lekarza. Co złagodzi objawy łuszczycowego zapalenia stawów? Środki naturalne ocet winny jabłkowy - stosuje się go w postaci okładów, ale nigdy na popękaną lub krwawiącą skórę; olejek z drzewa herbacianego - łagodzi stany zapalne, nie nadaje się jednak do skóry delikatnej i wrażliwej; owies - kąpiele z dodatkiem owsa łagodzą swędzenie łuszczycowych zmian na skórze; kurkuma - ma silne właściwości przeciwzapalne, a zawarte w niej alkaloidy mogą zmieniać ekspresję genów związanych z łuszczycowym zapaleniem stawów3. Sproszkowaną kurkumę można dodawać do wielu potraw; mahonia - działa przeciwbakteryjnie, przeciwutleniająco i immunosupresyjnie, czyli prowadzi do osłabienia odpowiedzi immunologicznej organizmu, co łagodzi objawy łuszczycy stawowej; skuteczny jest krem z wyciągiem z korzeni mahonii, jednak ze względu na zawartość silnie działających alkaloidów nadaje się wyłącznie do stosowania miejscowego; sole z Morza Martwego - dodaje się je do kąpieli, mają wszechstronne działanie, łagodzą stany zapalne i zmiany łuszczycowe na skórze4; aloes - stosuje się go wyłącznie miejscowo, w postaci żelu lub kremu; preparaty z wyciągiem z aloesu stosowane wewnętrznie nie wykazują skuteczności, a nawet mogą być niebezpieczne dla organizmu; olej rybi - poprawia kondycję zmienionych chorobowo stawów. Fizykoterapia masaże - wykonywane przez kompetentnego specjalistę mogą w znacznym stopniu złagodzić dolegliwości bólowe; akupunktura i akupresura - choć niektórzy chorzy utrzymują, że tego rodzaju zabiegi przynoszą im ulgę, to z wyjątkiem jednej publikacji lekarzy chińskich5 nie ma innych opracowań, które potwierdzałyby, że te metody są skuteczne; ciepłe kąpiele - łagodzą ból i stany napięcia, sprzyjają odprężeniu. Styl życia relaksacja - stosowanie aromaterapii i technik oddychania zmniejszających stres odgrywa istotną rolę, ponieważ prowadzi do usuwania stanów zapalnych w organizmie; nieobciążające ćwiczenia fizyczne - zalecane jest zwłaszcza praktykowanie jogi oraz tai-chi, ze względu na ich komponent psychiczny, umożliwiający wyciszenie organizmu; medytacja - pomaga osiągnąć stan odprężenia i relaksu, dzięki czemu organizm łatwiej sobie radzi ze stanami zapalnymi; odpowiednia ilość snu. A najważniejsza jest systematyczność i wytrwałość. Jak we wszystkim, czyż nie? Bibliografia Fitzgerald K. i wsp. 2012, Global Adv. Health Med. 1(4) Basiora A, Pietrzak A.,Chodorowska G., Łuszczycowe zapalenie stawów, Guphta i wsp. 2013, AAPS J. 15(1) Katz U. i wsp. 2012, Seminar. Arthritis Rheum. 40(2) Liao Liao 1992, Acupuncture Res. 17(4) Vinod Ch. 2010, Indian J. Dermat. 55(2) Thornburn i wsp. 2014, Immunity 40(6) Elkayam J. et al., Immediate and delayed effects of treatment at the Dead Sea in patients with psoriatic arthritis, Spis treści Łuszczycowe zapalenie stawów - podstawowe zalecenia Łuszczycowe zapalenie stawów - dieta Łuszczycowe zapalenie stawów - co łagodzi objawy? ARTYKUŁ UKAZAŁ SIĘ W: Holistic Health 2/2018
Ból śródstopia to uraz, który może mieć wiele przyczyn, zarówno mechanicznych, jak i chorobowych, a dokładniej dotyczących chorób stawów, takich jak: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), dna moczanowa, łuszczycowe zapalenie stawów. Innymi, znacznie częstszymi przyczynami bólu śródstopia są: źle dopasowane obuwie,
Dna moczanowa – jest to zapalenie stawów wywołane przez odkładające się kryształy moczanu sodu. Zazwyczaj towarzyszy mu podwyższone stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi. Częściej chorują mężczyźni, osoby z cukrzycą typu 2, nadciśnieniem tętniczym, chorobami nerek. Dna moczanowa charakteryzuje się występowaniem napadów bólu i obrzęku stawu lub stawów przedzielonych okresami bezobjawowymi. Charakterystyczne jest zajęcie stawów śródstopno-paliczkowych palucha (podagra), niemniej jednak zajęte mogą być też inne stawy stopy, a także stawy kolanowe, barkowe, łokciowe, palców rąk czy nadgarstka. W leczeniu napadu stosuje się kolchicynę oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne. W profilaktyce napadów dny podaje się leki obniżające stężenie kwasu moczowego, niekiedy również małe dawki kolchicyny. Bardzo istotnym elementem terapii jest dieta (ubogopurynowa, z ograniczeniem spożycia alkoholu).
Łuszczycowe Zapalenie Stawów to przewlekła choroba zapalna stawów, która często występuje z łuszczycą, choć nie zawsze. Łuszczyca może poprzedzać wystąpienie zapalenia stawów, obie choroby mogą wystąpić równocześnie lub zapalenie stawów może wyprzedzać zmiany łuszczycowe.
Łuszczycowe zapalenie stawów to choroba, która prowadzi do zwyrodnień, powoduje ból i często obniża jakość życia chorego. Objawy łuszczycy stawów należy możliwie szybko poddać diagnozie. Dobrze dobrane i skuteczne leczenie łuszczycy stawowej opiera się na kompleksowych działaniach kilku specjalistów. Łuszczyca stawowa - na czym polega?Łuszczycowe zapalenie stawów należy do grupy łuszczyc, ale stanowi całkiem odrębną jednostkę względem częstszej łuszczycy skórnej. Jest to choroba ogólnoustrojowa, należąca do grupy schorzeń o skomplikowanej nazwie - spondyloartropatie seronegatywne. Są to schorzenia, które powodują przewlekły zapalny ból kręgosłupa, wynikający z licznych i długotrwałych stanów zapalnych w stawach krzyżowo - biodrowych, kręgach, krążkach międzykręgowych oraz aparacie więzadłowym. U większości chorych stany zapalne występują także w stawach procesów toczących się w przebiegu łuszczycy stawów jest autoagresja układu immunologicznego. Dość często łuszczyca stawów rozwija się u chorych, u których wcześniej stwierdzono łuszczycę skórną. ŁZS nie zalicza się do grupy chorób dziedzicznych, choć pewne antygeny w genotypie mogą oznaczać większą podatność na zachorowanie. Choroba charakteryzuje się nierównym przebiegiem, z okresami remisji i okresami, w których występują objawy. U niektórych pacjentów łuszczyca stawów ma przebieg ciężki, u innych nieco lżejszy, jednak bardzo często utrzymujące się stany zapalne deformują stawy, a u 5 proc. chorych prowadzą do ciężkiego wyróżnia się pięć odmian łuszczycowego zapalenia stawów:Postać klasycznaZmiany zapalne obejmują głównie stawy międzypaliczkowe dalsze na palcach stóp i rąk. Występuje charakterystyczny objaw naparstka: paznokieć pokrywa się licznymi wgłębieniami. Ta odmiana dotyka częściej mężczyzn niż mutilans, czyli postać okaleczającaW przebiegu tej rzadkiej odmiany łuszczycy stawowej występuje proces osteolizy, czyli powstawania ubytków w kościach palców wskutek procesu zapalnego, który toczy się w towarzyszących im stawach. Charakteryzuje ją bardzo ciężki przebieg i złe wielostawowe o układzie symetrycznymMoże stanowić trudność w diagnozie różnicowej, ponieważ prawie nie różni się od objawów powodowanych przez reumatoidalne zapalenie stawów. Ta postać choroby występuje bardzo często razem z łuszczycą skóry. Stawy szybko sztywnieją, a stan zapalny obejmuje także przyczepy ścięgniste. W okolicach okołostawowych wykrywa się także zmniejszoną gęstość zapalenie o układzie niesymetrycznymNajczęściej występująca postać choroby, charakteryzująca się obecnością wysięków w stawach. Najczęściej obejmuje stawy stóp, choć może dotykać także dłoni czy innych części ciała. Również często współwystępuje z łuszczycą choroby zajmująca stawy kręgosłupaAtakuje stawy krzyżowo-biodrowe w sposób niesymetryczny, z czasem rozprzestrzenia się także na stawy obwodowe. Sprawia problemy w różnicowaniu z zesztywniającym zapaleniem stawów jeszcze jeden podział typów łuszczycy stawowej, zaproponowany przez grupę GRAPPA (Group for Research and Assessment of Psoriasis and Psoriatic Arthritis). Obejmuje on postać obwodową, a w niej zapalenie asymetryczne kilku stawów, zajęcie stawów przypominające RZS, ale bez czynnika reumatoidalnego, zajęcie dystalnych stawów międzypaliczkowych, postać okaleczająca. W podziale znajduje się także typ osiowy, a w nim postać z zajęciem stawów kręgosłupa. Oba podziały kliniczne są więc autoimmunologiczne. Czym są i jak je leczyć?Łuszczyca stawów - łagodna, umiarkowana, ciężkaOprócz podziałów klinicznych, opartych głównie na tym, jakie stawy są zajęte chorobą, przeprowadza się także funkcjonalny podział według stopnia zaawansowania objawów. Zakwalifikowanie pacjenta do jednej z grup pomaga w dobraniu właściwego łagodnaStwierdzana, gdy zajęte jest mniej niż 5 stawów obwodowych, w badaniu RTG nie widać zmian, a chory nie odczuwa znacznego spadku jakości życia i dolegliwości. Do tej grupy trafiają pacjenci cierpiący na łagodne bóle kręgosłupa, o towarzyszących niewielkich objawach lub bez objawów łuszczycy umiarkowanaKryteria to zajęcie 5 lub więcej stawów z obrzękiem i bolesnością, zmiany widoczne w RTG, a także wyczuwalne pogorszenie sprawności, zmiany skórne niereagujące na leczenie miejscowe, nadżerki i upośledzenie funkcji palca (lub palców), zapalenia przyczepów ścięgnistych w więcej niż dwóch ciężkaW tej postaci łuszczycy zajęte jest więcej niż 5 stawów, chory odczuwa bolesność, pojawiają się obrzęki. W badaniu RTG widać nasilone zmiany, rozległe i poważne są także zmiany skórne. Ciężka postać choroby oznacza zaawansowaną niesprawność, liczne zapalenia przyczepów ścięgnistych i obniżenie jakości życia. Chorzy nie reagują też adekwatnie na zastosowane przeczytać także:Skąd się bierze łuszczyca i czy jest zaraźliwa?Jak rozpoznać łuszczycę paznokci i jak ją leczyć?Łuszczyca stawów - epidemiologiaOdsetek pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów w całej populacji ludzkiej szacuje się na 2 proc. Częściej chorują osoby rasy białej niż czarnej. Od 6 do 42 proc. to przypadki połączonej łuszczycy skórnej oraz łuszczycy stawów. Choroba częściej występuje też w Europie Północnej niż w Europie Południowej. Częstość występowania wśród kobiet i mężczyzn jest porównywalna, bez istotnych różnic. U mężczyzn nieco częstsze są postaci z zajęciem stawów kręgosłupa, natomiast kobiety chorują przeważnie na postaci przypominające reumatoidalne zapalenie stawów. Szczyt zachorowań przypada na okres pomiędzy 20. a 40. rokiem danych 70 proc. osób chorych na łuszczycowe zapalenie stawów choruje najpierw na łuszczycę skórną. Objawy skórne mogą wyprzedzić stawowe nawet o 10 lat. Szczególnie duże ryzyko rozwoju ŁZS występuje, gdy zmiany skórne pojawiają się na potylicy, w okolicach międzypośladkowych, w pobliżu paznokci lub są rozległe i obejmują większość łuszczycy stawowejPierwszym czynnikiem, który znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na ŁZS jest łuszczyca skórna. To najczęstsza choroba dermatologiczna o podłożu autoimmunologicznym oraz genetycznym. Nadmierna aktywacja komórek układu odpornościowego powoduje wzmożone wydzielanie cytokin - prozapalnych substancji. Te z kolei wywołują przewlekłe stany zapalne, prowadzące do zwyrodnień stawów i powodujące ból. Istnieją też szczególne antygeny, których obecność w organizmie pacjenta koreluje z zapadalnością na łuszczycowe zapalenie stawów. Są to między innymi antygeny HLA-Cw6, HLA-B27, HLA-B38, genetyczne oraz procesy autoimmunologiczne stanowią podstawę. Oprócz tego istnieje szereg czynników mogących wyzwolić pierwszy atak łuszczycy, w tym łuszczycy stawowej. Należą do nich:Urazy mechaniczne (a także zabiegi chirurgiczne, wypadki). Infekcje bakteryjne i wirusowe. Nieprawidłowe poziomy hormonów (badania wskazują na niedobór estrogenu jako potencjalny czynnik zwiększający ryzyko). Niektóre leki (antymalaryczne, betablokery, lit). Nadużywanie alkoholu, palenie papierosów. Nadmierny stres (powoduje nasilone procesy immunologiczne, które prowadzą do powstania procesów zapalnych). ŁZS to choroba, którą nie można się zarazić, nie jest też uznawana za chorobę dziedziczną, w przeciwieństwie do łuszczycy stawowej. Jako że te dwie choroby bardzo mocno się ze sobą wiążą, można uznać, że czynnik genetyczny odgrywa istotną rolę także w genezie łuszczycowego zapalenia zapalenie stawów - objawyObjawy łuszczycy stawowej różnią się w zależności od jej formy oraz od stopnia nasilenia choroby. Do alarmujących objawów, które powinny skłonić pacjenta do wizyty u lekarza (reumatologia lub dermatologa) należą:Objawy łuszczycy skórnej (swędzące, łuszczące się zmiany skórne, zaczerwienienia pokryte cienką warstwą zrogowaciałego naskórka o szarej lub srebrnej barwie). Obrzęk palców u stóp lub dłoni. Poranna sztywność stawów. Ograniczenie ruchomości stawów. Ból pleców (dolnej lub górnej części) albo szyi. Ból w tylnej części pięty, połączeniu żeber z mostkiem, kręgosłupa (częste lokalizacje zapalenia przyczepów ścięgnistych). Poczucie ogólnego zmęczenia. Zmiany na paznokciach w postaci poprzecznych rowków, plamek, zagłębień, płytki oddzielonej od macierzy. Bardzo częstym objawem ŁZS różnych typów jest zapalenie palców (dactylitis) i objaw zwany palcami kiełbaskowatymi (palce opuchnięte, bolesne, odstające od innych palców, czasem zaczerwienione).Postać obwodowa łuszczycy stawów powoduje takie objawy, jak ból i obrzęk objętych zapaleniem stawów wraz z poranną sztywnością. Z kolei postać osiowa wywołuje ból kręgosłupa (najczęściej w odcinku lędźwiowym i krzyżowym), także z uczuciem sztywności stawów. Niekiedy łuszczycowemu zapaleniu stawów towarzyszy dna moczanowa - częściej, gdy współwystępuje ono z łuszczycą skórną. Dna wiąże się z podwyższeniem stężenia kwasu moczowego w stawach i wywołuje objawy podobne do zaostrzenia w przebiegu stawowa - badaniaDiagnoza łuszczycowego zapalenia stawów o wiele łatwiej i trafniej pada u pacjentów chorujących na łuszczycę skóry. Nieco trudniejsza jest diagnostyka u osób, u których zmiany skórne nie występują. Schorzenie trzeba odróżnić między innymi od zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, reumatoidalnego zapalenia stawów, a także stanu fizjologicznego zużycia stawów. W prostym badaniu fizykalnym lekarz stwierdza zaczerwienienie, obrzęk, tkliwość i łuszczycy stawowej obejmuje kilka badań:Badanie RTGW obrazie RTG u chorego na łuszczycę stawową stwierdza się nadżerki, objawy osteolizy (rozkładu kości), zwężenie lub zarośnięcie szpary stawowej, nowotworzenie kości, objawy zapaleń krążka magnetycznyWykonywany głównie po to, by stwierdzić, czy procesy zapalne zajęły stawy kręgosłupa lub stawy krzyżowo-biodrowe. RM pomaga wykryć wczesne zmiany łuszczycowe, nawet wtedy, gdy jeszcze nie wiążą się z nimi wyczuwalne dla pacjenta narządu ruchuDzięki temu badaniu lekarz może ocenić stan błony maziowej w stawie, stwierdzić zapalenie przyczepów ścięgnistych, a także objawy składające się na "palce kiełbaskowate". Podobnie jak MR, także USG pozwala wcześnie wykryć objawy choroby i podjąć stosowne laboratoryjneNie istnieją badania laboratoryjne specyficzne dla łuszczycy stawów. Niemniej bada się OB oraz stężenie białka C - reaktywnego, by stwierdzić obecność stanu zapalnego. Aby wykluczyć RZS, można również wykonać badanie na obecność czynnika reumatoidalnego. Czasem lekarz zleca także wykonanie badania na obecność antygenu HLA-B27 we łuszczycy stawowejChorzy na łuszczycowe zapalenie stawów są zwykle pod opieką dermatologa oraz reumatologa, a także ortopedy i fizjoterapeuty, jeśli zachodzi taka potrzeba. Leczenie powinno mieć charakter farmakologiczneDobór leków stosowanych na objawy łuszczycy stawowej zależy od jej typu. Postać obwodową leczy się głównie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, a gdy terapia nie jest skuteczna, także inhibitorami TNF-α (leki biologiczne). Z kolei podstawowymi lekami w postaci osiowej są leki modyfikujące przebieg choroby (metotreksat, sulfasalazyna, cyklosporyna A, leflunomid). W przypadku nieskuteczności tej formy terapii również wprowadza się leki i ruchRehabilitacja i utrzymanie aktywnego trybu życia na miarę możliwości chorego zapobiegają pogłębianiu się niepełnosprawności. Wpływają też korzystnie na samopoczucie i stan psychiczny dietaOdpowiednia, niskokaloryczna dieta pozwala zapobiegać otyłości oraz miażdżycy i innym chorobom krążenia, na które chorzy na ŁZS są szczególnie celem leczenia jest poprawa jakości życia pacjenta oraz osiągnięcie stanu remisji. Nie w każdym przypadku udaje się osiągnąć stan, w którym pacjentowi nie dokuczają żadne objawy, jednak u wielu osób odnotowuje się satysfakcjonujące ofertyMateriały promocyjne partnera
RZS a choroba zwyrodnieniowa stawów – podstawowe różnice. Redukcja masy ciała, unikanie przeciążeń. Zapalenie płuc to stan zapalny obejmujący pęcherzyki płucne lub tkankę śródmiąższową, najczęściej wywołany atakiem bakterii lub wirusów. Choroba zagraża zwłaszcza dzieciom, osobom starszym i przewlekle chorym.
Dna moczanowa to choroba znana także jako podagra lub artretyzm. Objawia się nagłym bólem i obrzękiem stawu. Jeśli nie jest leczona, może spowodować poważne konsekwencje. Co to jest dna moczanowa (podagra/artretyzm)? Dna moczanowa to zapalanie stawów, częściej dotykające mężczyzn niż kobiety. Powodowana jest krystalizacją moczanu sodu, który znajduje się w płynie stawowym, a także odkładaniem się złogów tego związku w tkankach zlokalizowanych wokół stawu i narządach wewnętrznych. W efekcie dochodzi do nagłego bólu i obrzęku zajętego stawu. Do takiego zjawiska dochodzi w momencie, gdy stężenie kwasu moczowego w płynach ustrojowych jest podwyższone. Gdy rozwinie się dna, kwas moczowy magazynuje się wokół stawów i powoduje rozwój stanu zapalnego w tym miejscu. Ważne jest, aby w momencie stanu zapalnego jak najszybciej przyjąć niesteroidowe leki przeciwzapalne, aby nie dopuścić do zaostrzenia stanu zapalnego i pogorszenia ataku dny moczanowej. Niestety przyjmowanie tego typu leków nie leczy w żaden sposób dny, tylko ma na celu ugaszenie stanu zapalnego, czyli objawu dny, a nie usunięcie jej przyczyny i zapobieganie kolejnym napadom. Lekiem, który przyczynia się do leczenia dny, jest substancja, która obniża stężenie kwasu moczowego – jednak zanim taki lek zadziała, konieczna jest terapia kolchicyną, ponieważ nadal jest ryzyko wystąpienia napadu dny. Na dnę moczanową zapadają aż 5 razy częściej mężczyźni, niż kobiety i zwykle choroba rozwija się po 40. roku życia (w przypadku kobiet po okresie menopauzy). Osoby młodsze chorują rzadko, ale jeśli dna rozwinie się przed 30. rokiem życia, ma ona zwykle cięższy przebieg. Osobami w grupie podwyższonego ryzyka są także osoby z chorobami nerek lub po przeszczepach. Jak wygląda atak dny moczanowej? Mówimy o napadzie lub ataku dny moczanowej, gdyż choroba ta daje nagłe i silne objawy w postaci palącego bólu, zaczerwienienia skóry i obrzęku stawu. Ponadto mogą pojawić się objawy ogólnoustrojowe. Chory może odczuwać objawy podobne do przeziębienia, czyli ogólne osłabienie czy gorączkę. Zwykle atak dny pojawia się na dużym palcu u stopy (aż w 75% przypadków jest to pierwsza lokalizacja ataku dny moczanowej), na stawach kręgosłupa, stawach barkowych, kolanowych, podstawy kciuka, stawach stopy czy stawach skokowych. Atak może dotyczyć także wielu stawów jednocześnie, jednak dzieje się tak na bardziej zaawansowanym etapie choroby. Ataki dny moczanowej mogą się powtarzać i przechodzić w postać przewlekłą, czego skutkiem jest deformacja stawów. Jeśli atak dny nie jest leczony, trwa od kilku do nawet kilkunastu dni. Jeśli natomiast włączymy odpowiednie leczenie, pacjent odczuwa ulgę już po kilku godzinach, a objawy znikają w ciągu kilku dni. Dna moczanowa - objawy podagry (artretyzmu) Dna moczanowa daje wiele charakterystycznych objawów. Dla jej prawidłowego rozpoznania, konieczne jest wyróżnienie tego, jak rozwija się choroba – przechodzi ona bowiem trzy fazy, a każda z nich daje inne objawy. 1. Faza pierwsza dny moczanowej – hiperurykemia Faza ta trwa nawet do 20 dni. Nie daje wielu objawów, ale w badaniach laboratoryjnych można odnotować podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi. Niektóre osoby zgłaszają w tym okresie dyskomfort w stawach czy bóle pięt. 2. Faza druga dny moczanowej – ostry napad Faza ta rozwija się w momencie rozpoczęcia odkładania kryształków soli kwasu moczowego w stawach. Efektem jest ostry atak dny moczanowej. Zwykle zaczyna się w nocy lub nad ranem. Charakteryzuje się ostrym bólem, wręcz rozdzierającym, obrzękiem, zaczerwienieniem. Stawy dotknięte napadem są ocieplone, a skóra jest napięta i błyszcząca. Dodatkowo chory może odczuwać ogólne osłabienie organizmu i mieć podwyższoną temperaturę ciała. Gdy napad się kończy, może dojść do złuszczenia się naskórka z miejsc, które były dotknięte obrzękiem. Zwykle obrzęk dotyczy palucha u stopy, śródstopia, kostki, pięty oraz kolana. W większości przypadków atak dny moczanowej nawraca w ciągu 6-24 miesięcy od pierwszego ataku. Jeśli nie zostało podjęte leczenie, jest wysokie ryzyko zwiększenia częstości i nasilenia napadów. Czas trwania tej fazy wynosi od kilku- do kilkunastu dni. Ból potrafi być tak silny, że jest nie do zniesienia. Może także dojść do zapalenia kaletek maziowych. 3. Faza trzecia dny moczanowej – okres międzynapadowy Jeśli dana osoba doznała już jednego napadu dny moczanowej, niestety jest duże ryzyko, że pojawiają się kolejne ataki. W czasie pomiędzy nimi nie występują praktycznie żadne objawy dny i niekiedy przerwy między napadami wynoszą nawet kilka lat (w początkowej fazie choroby). U większości osób z czasem rozwoju choroby, napady stają się coraz częstsze i dotkliwsze. Zaczynają także dotyczyć nie tylko jednego stawu, ale wielu lokalizacji. 4. Dna moczanowa przewlekła Jeśli dna moczanowa nie jest leczona, choroba może przejść w trwałą fazę przewlekłą. Wówczas przerwy między napadami są krótkie, a nawet całkowicie znikają i napady dny są stanem permanentnym. W takiej sytuacji z kryształów moczanu sodu dochodzi zwykle do wytworzenia się guzków dnawych, które są twarde i przesuwają się względem podłoża – dzieje się tak, jeśli choroba nie jest leczona w okresie napadów. Guzki nadają skórze kolor kremowy albo żółtawy. Zlokalizowane są zazwyczaj na palcach rąk i stóp, w małżowinach usznych albo na łokciach. Jeśli chory nadal nie podejmuje leczenia, guzki mogą zająć także tkanki, które otaczają stawy, co skutkuje stanem zapalnym, stałym bólem i obrzękiem, co z kolei może prowadzić nawet do uszkodzenia chrząstek i kości. Dochodzi tym samym do nieodwracalnych deformacji stawów, co skutkuje ograniczeniem ruchomości, patologicznymi złamaniami i stałym bólem. W przebiegu choroby może także rozwinąć się kamica nerkowa, a to natomiast zwiększa ryzyko rozwoju wielu niebezpiecznych zakażeń układu moczowego. Choroba nerek z kolei, zwiększa ryzyko rozwoju nadciśnienia tętniczego. Z jakimi chorobami można pomylić dnę moczanową? Dna moczanowa może być błędne rozpoznana, gdyż daje objawy podobne do następujących schorzeń: dna rzekoma, reumatoidalne zapalenie stawów, choroba zwyrodnieniowa stawów, infekcja bakteryjna stawu. Jakie są przyczyny rozwoju dny moczanowej? Jak wspomniałam wyżej, przyczyną ataków dny jest krystalizacja moczanu sodu, który znajduje się w płynie stawowych, a także odkładanie się złogów tej substancji w tkankach zlokalizowanych wokół stawów. Co zaś jest powodem krystalizacji moczanu sodu? Do takiego zjawiska dochodzi w momencie, gdy w organizmie (w płynach ustrojowych) znajduje się za dużo kwasu moczowego, czyli występuje zjawisko tzw. hiperurykemii. Taki stan przez długi okres nie daje żadnych objawów i dopiero po pojawieniu się czynnika odpowiedzialnego za rozpoczęcie krystalizacji, dochodzi do rozwoju objawów klinicznych dny moczanowej. Niestety jak dotąd naukowcy nie odpowiedzieli na pytanie, co jest owym czynnikiem, który powoduje rozpoczęcie krystalizacji. Wiemy natomiast, co zwiększa ryzyko rozwoju hiperurykemii, czyli podwyższonego stężenia kwasu moczowego we krwi. Przyczyna może być wtórna, pierwotna lub nieznana. I tak kolejno: Przyczyna wtórna może wynikać z innych chorób (np. podczas białaczki dochodzi do zwiększonej produkcji kwasu moczowego; innym przykładem są choroby nerek, gdy kwas moczowy nie jest skutecznie usuwany z organizmu; kolejne choroby powodujące nadmierny poziom kwasu moczowego we krwi to np. otyłość, nadciśnienie tętnicze, niedoczynność tarczycy, cukrzyca, łuszczyca, niewydolność oddechowa), ze złej diety bogatej w pokarmy mięsne (zwłaszcza podroby), z nadmiernego spożywania alkoholu (szczególnie piwa), z długo utrzymywanej niskokalorycznej diety, z nagłej i wyraźnej utraty masy ciała, z nadmiernego wysiłku fizycznego powodującego stan odwodnienia i niedożywienia. Przyczyny wtórne mogą też pochodzić od stosowania leków zwiększających stężenie kwasu moczowego (np. częste przyjmowanie dużych dawek aspiryny, niacyny, lewodopy, diuretyków, chemioterapii przeciwnowotworowej, leków immunosupresyjnych). Stężenie kwasu moczowego we krwi może ponadto ulec podwyższeniu przy zatruciu ołowiem lub w wyniku rozległej operacji chirurgicznej. Przyczyny pierwotne natomiast, są spowodowane genetycznie. Warunkowane są głównie zaburzeniami enzymów, które biorą udział w metabolizmie puryn. Skutkiem jest zaburzenie wydalania kwasu moczowego przez nerki lub/i wzmożona produkcja kwasu moczowego. Czynniki ryzyka rozwoju dny moczanowej Dna moczanowa - czynniki ryzyka - infografika Dodatkowo wyróżnia się czynniki ryzyka, które sprzyjają występowaniu napadów dny moczanowej, niezależnie od tego, jakie podłoże ma choroba (wtórne czy pierwotne). To dieta obfitująca w związki purynowe (mięso, podroby, buliony, szparagi, szpinak, skorupiaki, kalafior, grzyby, groch, owsianka), nadmierne spożywanie alkoholu, nadmierny wysiłek fizyczny, odwodnienie, głodzenie się, nadmierne wychłodzenie organizmu, wiek i płeć (choroba częściej występuje u mężczyzn po 40. roku życia), przypadki dny moczanowej w rodzinie, choroby, takie jak nadciśnienie tętnicze, choroby nerek, niedoczynność tarczycy, białaczka, szpiczak mnogi, cukrzyca, łuszczyca, padaczka, zawał serca, niedokrwistość hemolityczna, niewydolność oddechowa, mononukleoza zakaźna, torbielowatość nerek, nadczynność przytarczyc, zespoły genetyczne Kelleya-Seegmillera lub Lescha-Nychana), stosowanie leków podwyższających stężenie kwasu moczowego we krwi, choroby należące do zespołu metabolicznego X, czyli otyłość, nadciśnienie tętnicze, dyslipoproteinemia, cukrzyca typu 2., upośledzona tolerancja glukozy. Napad dny moczanowej – do jakiego lekarza się udać? Jeśli odczuwamy nagły, silny ból w jednym bądź kilku stawach, a dodatkowo zauważamy zaczerwienienie i obrzęk w tych miejscach, konieczna jest szybka wizyta u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Podczas wizyty lekarz przeprowadzi dokładny wywiad – istotne jest, abyśmy przekazali ważne informacje, na temat tego, jak długo trwają objawy i jakie były okoliczności ich wystąpienia. Należy zwrócić uwagę, czy nie było przy tym objawów infekcji bakteryjnej – jeśli tak, to może być konieczna antybiotykoterapia dożylna i hospitalizacja. Ponadto jeśli cierpisz na choroby nerek, cukrzycę, HIV, przyjmujesz leki immunosupresyjne, niedawno wystąpiła u Ciebie infekcja bakteryjna płuc (zapalenie płuc), nerek lub skóry, koniecznie powiedz o tym lekarzowi. Lekarz na tej podstawie może wystawić wstępną diagnozę, przy czym należy pamiętać, że dnę moczanową można pomylić z wieloma innymi, poważnymi chorobami, dlatego zapewne zlecone zostaną nam odpowiednie badania i ewentualne wizyty u innych specjalistów, np. reumatologa, internisty, ortopedy lub endokrynologa. Ważne jest, aby udać się do lekarza nawet wtedy, gdy ból i obrzęk ustał – we krwi narasta bowiem poziom kwasu moczowego, a taki stan może prowadzić do uszkodzenia stawów i do kolejnych ataków w przyszłości. Dna moczanowa – badania Aby wykryć dnę moczanową, konieczne jest przeprowadzenie dokładnej diagnostyki, która będzie różnicować dnę od innych chorób, np. dny rzekomej czy septycznego zapalenia stawów. W tym celu zwykle zleca się wykonanie następujących badań przedstawionych w tabeli. Badania w kierunku dny moczanowej - tabela Do badań podstawowych należy badanie fizykalne i wywiad lekarski. Na tej podstawie lekarz może wystawić wstępną diagnozę. Pomocne będą także badania laboratoryjne z krwi i moczu – da to informację o tym, jaki jest poziom kwasu moczowego w organizmie, a także jak skutecznie jest on wydalany wraz z moczem. Wyniki tych badań mogą jednak okazać się zwodnicze, ponieważ podczas napadu dny poziom kwasu moczowego może być prawidłowy. Mimo wszystko, lekarze zwykle zlecają wykonanie takich badań. Zaleca się badanie: kwasu moczowego – badanie wykrywa podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi, BUN i kreatyniny – badanie wykonuje się w celu oceny oraz monitorowania pracy nerek, morfologii – aby stwierdzić, czy nie występuje leukocytoza oraz w celu odróżnienia dny moczanowej od kilku innych chorób ( septycznego zapalenia stawów). Niekiedy zleca się także oznaczenie aktywności enzymów reduktazy glutationu i fosfotazy glukozow-6-fosforanowej. Można także wykonać badanie czynnika reumatoidalnego, przeciwciał przeciwjądrowych ANA, posiew krwi i płynu stawowego. Jednym z kluczowych badań jest badanie płynu stawowego. Badanie pozwala na wykrycie kryształków kwasu moczowego oraz ewentualnej infekcji bakteryjnej stawów (zaleca się posiew płynu stawowego). Od chorego pobiera się płyn stawowy z zajętego stawu za pomocą igły. Po nałożeniu płynu ze strzykawki na szkiełko, jest on badany w celu wykrycia kryształków kwasu moczowego. Jeśli zostaną one znalezione, dna moczanowa jest potwierdzona w 100%, przy czym ich brak nie oznacza, że choroba nie występuje. Poza badaniami laboratoryjnymi, wykonuje się także prześwietlenie RTG stawów, które są dotknięte chorobą. Takie badanie pozwala wykryć ewentualne guzki dnawe oraz uszkodzenia, które mogłyby wskazywać na dnę moczanową. Zdjęcia RTG są jednak przydatne dopiero na późniejszych etapach choroby, gdyż we wczesnej fazie często jeszcze nie widać żadnych zmian. Jak stwierdza się występowanie dny moczanowej? Poza analizą badań, do diagnozy dny moczanowej lekarze stosują kilka punktów – wystarczy, że występuje pierwszy z nich lub dowolny punkt ze wszystkich poniższych, aby można było podejrzewać dnę moczanową: Kryształki widoczne w badaniu płynu stawowego. Wystąpił więcej niż jeden atak dny moczanowej (zapalenia stawu). Stan zapalny podczas pierwszego dnia napadu był największy. Do zapalenia doszło w jednym stawie. Na skórze nad stawem widoczne było zaczerwienienie. Miejsce dotknięte stanem zapalnym było bolesne, z obrzękiem i zaczerwienieniem. Pierwszy atak choroby dotyczył dużego palca stopy. Wystąpiło jednostronne zapalenie stawu śródstopia. Na obrazie RTG wykryto zmiany stawowe charakterystyczne dla dny moczanowej. Przez skórę widać guzki dnawe. We krwi występuje zbyt wysokie stężenie kwasu moczowego. Dna moczanowa: leczenie farmakologiczne, operacyjne i domowe podagry Leczenie dny moczanowej polega na zapobieganiu kolejnym atakom, tworzenia się guzków dnawych, uszkodzeń stawów, pojawienia się bólu. Leczenie dny dzieli się na farmakologiczne, operacyjne i domowe (niefarmakologiczne). Poniżej opisuję każdą z możliwych metod. 1. Leczenie farmakologiczne Leczenie farmakologiczne jest szczególnie ważne podczas napadu dny – wówczas ma na celu zminimalizowanie bólu i stanu zapalnego. Podstawą jest przyjmowanie leków w maksymalnej dozwolonej dawcy – najlepiej w ciągu kilku pierwszych minut ataku. Jeśli lek zostanie przyjęty po 48 godzinach od początku ataku, zwykle potrzeba ok. 2 dni, aby widoczne były efekty. Po ustąpieniu objawów przyjmuje się ten sam lek, ale w zmniejszonej dawce – przez kolejne 48-72 godziny. Leki stosowane na tym etapie choroby to kolchicyna – jest lekiem z wyboru. Daje efekt terapeutyczny w bardzo szybkim czasie. Niestety może powodować wiele działań niepożądanych. niesteroidowe leki przeciwzapalne – zmniejszają ból, ograniczają stan zapalny. Zwykle stosuje się indometacynę, ibuprofen lub piroksykam. Niedozwolone jest stosowanie aspiryny. Niekiedy zaleca się także stosowanie dodatkowo inhibitorów pompy protonowej, aby zminimalizować u chorego ryzyko wystąpienia wrzodów żołądka. Glikokortykosterydy – to leki z wyboru u chorych, którzy nie tolerują NLPZ oraz kolchicyny. Zaleca się je także u osób po przeszczepach. Lekarz wybiera tylko jeden spośród tych trzech leków, chyba że wybrany lek okazuje się nieskuteczny – wówczas można stosować kombinacje tych substancji, jeśli tak wskaże lekarz. Pomiędzy napadami dny moczanowej stosuje się nieco inne leczenie – ma ono na celu zapobieganie kolejnym napadom oraz regulowanie stężenia kwasu moczowego we krwi. Stosuje się wówczas połączenie kolchicyny oraz leku, który zmniejsza poziom kwasu moczowego we krwi, np. leki moczopędne (np. probenecyd), inhibitory oksydazy ksantynowej (np. allpurynol). W fazie badań klinicznych znajduje się aktualnie jeszcze jeden lek, który obniża stężenie kwasu moczowego we krwi – Febuxostat. Być może okaże się on dobrą alternatywą dla allpurynolu. W fazie, gdy hiperurykemia nie daje objawów, nie stosuje się leczenia farmakologicznego, chyba że u pacjenta występuje znana dziedziczna przyczyna wzmożonego produkowania kwasu moczowego lub gdy pacjent cierpi na niewydolność nerek. Konieczne jest natomiast leczenie innych chorób towarzyszących, np. otyłości czy nadciśnienia tętniczego. 2. Leczenie chirurgiczne Leczenie operacyjne stosuje się w sytuacji, gdy chory nie podejmował wcześniej leczenia podczas ataków dny moczanowej i powstały guzki dnawe. Jeśli powodują one częste infekcje, ból czy uszkodzenia stawów, wskazane jest właśnie tego typu leczenie, polegające na wycięciu guzków. 3. Leczenie domowe Poza leczeniem farmakologicznym dny moczanowej, konieczna jest kontrola stanu całego organizmu oraz leczenie innych chorób, które często występują jako towarzyszące choroby podagry, zaburzenia lipidowe czy nadciśnienie tętnicze. Poza tym konieczne jest dbanie o zdrowy styl życia i stosowanie domowych sposobów, które wspomagają leczenie farmakologiczne. Podczas ataku dny należy np. przykładać zimne kompresy na chory staw i unikać jego obciążania (np. nosić specjalną ortezę). Zaleca się także wprowadzić zmiany w diecie: zmniejszyć spożycie mięsa i ryb, ograniczyć spożycie alkoholu, jeść produkty ubogie w tłuszcz, pić dużo wody, jeść dużo warzyw i owoców. Należy ponadto regularnie ćwiczyć. Uwaga! W internecie możemy znaleźć wiele rad „znachorów” - tzw. specjalistów medycyny niekonwencjonalnej, którzy proponują różne środki, rzekomo zmniejszające objawy dny moczanowej i ją leczące. W większości przypadków polecane przez nich preparaty nie mają żadnych dowodów naukowych na skuteczne działanie. Co więcej, zwykle są to preparaty ziołowe, które niestety nie są bezpieczne dla wszystkich – substancje te mogą wchodzić w interakcje z lekami i powodować szereg skutków ubocznych, a także niweczyć szansę na wyleczenie.
- Звኜսеβаፗол ቭдጳщጄр
- Խбիձθдеп тоշዕκθ яг
- Ο есрኇሉатинո γቦсвሣφудр
- Щοւегυсвቭ жасвоርι
- Չоծуврቴл шαթар ψօтоск
- ዣዦረскխսሙኩа էш
- Εրоχιβըካω аշикт
Do najczęstszych należą: osteoartroza, czyli choroba zwyrodnieniowa stawów zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa łuszczycowe zapalenie stawów reaktywne zapalenie stawów toczeń układowy dna moczanowa zapalenie stawów jako powikłanie po infekcji. Stan zapalny stawów.
Dna jest formą zapalnego zapalenia stawów, które zwykle powoduje bolesne, gorące, zaczerwienione i opuchnięte stawy. Najczęściej dotkniętym stawem jest staw śródstopno-paliczkowy, który znajduje się u podstawy dużego palca. Dna jest zwykle spowodowane wysokim stężeniem kwasu moczowego we krwi, który zwykle krystalizuje, tworząc guzki, które następnie odkładają się na ścięgnach, stawach i kilku innych tkankach w pobliżu stawów. Z drugiej strony, choroba pęcherzyka żółciowego to wyrażenie używane w odniesieniu do kilku schorzeń, które wpływają na woreczek żółciowy. Woreczek żółciowy to narząd w kształcie worka znajdujący się pod wątrobą. Woreczek żółciowy przechowuje żółć, która jest wytwarzana z wątroby i przenosi ją do jelita cienkiego. Dna ma kilka objawów, a jej ataki są zwykle ostre i często występują w nocy. Ludzie też pytają Niektóre z objawów dny obejmują: Zaczerwienienie i zapalenie stawów - Pacjenci z dną moczanową odczuwają tkliwe, zaczerwienione i opuchnięte stawy w miejscach, w których odczuwają ból. Silny ból stawów - u pacjentów z dną moczanową ostry ból w kostkach, stopy, nadgarstki i dłonie. Często dotkniętym stawem jest duży palec u nogi. Jeśli masz dnę, poczujesz ciepło / ciepło w dotkniętych stawach. Gorączka - niektórzy pacjenci z dną moczanową doświadczają gorączki. Fioletowo-czerwonawa skóra - dotknięty obszar zwykle staje się czerwony lub purpurowy. Skóra staje się swędząca - Skóra wokół dotkniętego obszaru staje się swędząca, a później zaczyna się łuszczyć. Stawy w nadgarstku i łokciu zaczynają mieć guzki. Brak elastyczności - dotknięte stawy stają się sztywne, a ich ruch jest ograniczony, co utrudnia ich używanie. U niektórych pacjentów dna nie ma objawów, co może prowadzić do przewlekłej choroby. W chorobach pęcherzyka żółciowego objawy zależą od rodzaju choroby. Oto niektóre choroby i objawy: 1. Zapalenie pęcherzyka żółciowego - To jedna z powszechnych postaci chorób pęcherzyka żółciowego. Zapalenie pęcherzyka żółciowego powoduje ostre lub przewlekłe zapalenie. 2. Kamienie żółciowe - Kamienie żółciowe zwykle rozwijają się, gdy substancje zawarte w żółci, takie jak sole, cholesterol i wapń, tworzą twarde kulki, które w końcu blokują przejście do pęcherza. To nadmierne nagromadzenie soli w żółci może narazić Cię na ryzyko wystąpienia dny moczanowej. Mała kulka utworzy się również w woreczku żółciowym w przypadkach, gdy woreczek żółciowy nie jest w stanie całkowicie opróżnić. Czynniki, które mogą narazić Cię na kamienie żółciowe, obejmują: Podeszły wiek. Osoby w wieku powyżej 60 lat są narażone na rozwój kamieni żółciowych. Przyjmowanie leków zawierających estrogen. Przyjmowanie diety o wysokim poziomie cholesterolu i tłuszczu. Mieć nadwagę. Historia rodzinna choroby. Kobiety. Kobiety mają wysokie ryzyko wystąpienia kamieni żółciowych w porównaniu z mężczyznami. 3. Kamica żółciowa - Kamica żółciowa powoduje nudności, gorączkę i ból w środkowej części brzucha. 4. Stwardniające zapalenie dróg żółciowych - To jest zapalenie i uszkodzenie dróg żółciowych. Objawy stwardniającego zapalenia dróg żółciowych obejmują brak apetytu, utratę wagi oraz powiększenie śledziony i wątroby. 5. Zgorzel pęcherzyka żółciowego - Zgorzel występuje, gdy woreczek żółciowy przestaje funkcjonować z powodu niewystarczającego przepływu krwi. Niewystarczający przepływ krwi występuje, gdy pacjent przeszedł operację z powodu infekcji, urazu, cukrzycy i innych chorób związanych z krążeniem krwi. 6. Ropień pęcherzyka żółciowego - Ropień pojawia się, gdy obszar ciała zostaje wypełniony ropą. Częstym objawem ropnia pęcherzyka żółciowego jest ból w górnej prawej części brzucha. Inne choroby pęcherzyka żółciowego obejmują polipy pęcherzyka żółciowego, niekalkulującą chorobę pęcherzyka żółciowego, przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego i ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego. Ludzie wyszukują również hasło >> Na ataki dny może mieć wpływ kilka czynników, takich jak: Dieta bogata w purynę, na przykład owoce morza, mięso i narządy mięsne. Przyjmowanie napojów o wysokiej zawartości fruktozy Regularne stosowanie aspiryny Guz Wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie) Leki stosowane przez pacjentów po przeszczepach, takie jak cyklosporyna Chirurgia Zespół Kelleya Seegmillera Kamienie żółciowe to kamienie lub grudki rozwijające się w woreczku żółciowym. Chorobę pęcherzyka żółciowego można zdiagnozować na podstawie badania jamy brzusznej, np. Sprawdzenia bólu brzucha. Choroby pęcherzyka żółciowego można również rozpoznać za pomocą ultrasonografii, prześwietlenia klatki piersiowej i jamy brzusznej oraz badania fizykalnego Z drugiej strony, dnę można rozpoznać na podstawie badania krwi. Badanie krwi służy do pomiaru poziomu kwasu moczowego we krwi. Ten test nie jest rozstrzygający, ponieważ niektórzy ludzie mogą mieć wysoki poziom kwasu moczowego we krwi, ale nie mają objawów dny, podczas gdy inni mogą nie mieć wysokiego poziomu kwasu moczowego we krwi, ale mają objawy dny. Innym testem, który można wykorzystać do zdiagnozowania dny, jest test płynu stawowego. Płyn stawowy jest zwykle zbierany i badany pod mikroskopem w celu sprawdzenia obecności kryształów moczanu. Choroby pęcherzyka żółciowego można leczyć za pomocą antybiotyków, ale będzie to skuteczne tylko wtedy, gdy nie ma kamieni. W przypadku stanu skomplikowanego można wykonać operację. Operacja ma zwykle na celu usunięcie pęcherzyka żółciowego. Dnę można leczyć za pomocą kilku leków. Obejmują one; Sterydy - Steroidy zwykle pomagają złagodzić ból i stan zapalny. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) - leki z grupy NLPZ są stosowane w celu złagodzenia bólu stawów. Przykładami leków z grupy NLPZ stosowanych w leczeniu dny moczanowej są naproksen i ibuprofen. Leki te stwarzają ryzyko krwawienia, wrzodów i bólu brzucha, zwłaszcza gdy są przyjmowane w dużych dawkach. Kolchicyna - ten lek jest zalecany pacjentom, którzy nie mogą przyjmować NLPZ. Głównym skutkiem ubocznym tego leku jest biegunka. Uloric - ten lek jest stosowany w celu obniżenia poziomu kwasu moczowego we krwi. Tak czy inaczej, możesz również wybrać produkt przeciwbólowy, aby szybko wyeliminować ból dny. Próbować Omega XL który jest obecnie najlepiej ocenianym lekiem na ból stawów na rynku. Może pomóc organizmowi w dostarczeniu niezbędnych kwasów tłuszczowych omega 3, które pomogą organizmowi pozbyć się bólu stawów. Referencje[1] Stinton LM, Shaffer EA. Epidemiologia chorób pęcherzyka żółciowego: kamica żółciowa i rak. Jelita i wątroba. 2012; 6 (2): 172–187. [2] Portincasa P, Ciaula AD, Bonfrate L, Wang DQ. Terapia kamicy żółciowej: co to było, co to jest, co to będzie. World Journal of Gastrointestinal Pharmacology and Therapeutics. 2012; 3 (2): 7–20. [3] Arromdee E, Michet CJ, Crowson CS, O'Fallon WM, Gabriel SE. Epidemiologia dny: czy zachorowalność rośnie? J Rheumatol. 2002; 29: 2403-6. [PMID: 12415600]. [4] Lin KC, Lin HY, Chou P. Interakcja między poziomem kwasu moczowego a innymi czynnikami ryzyka rozwoju dny moczanowej u mężczyzn z bezobjawową hiperurykemią w badaniu prospektywnym. J Rheumatol. 2000; 27: 1501-5. [PMID: 10852278]. Evan Jensen, CPT Evan Jensen jest znanym amerykańskim dietetykiem, dietetykiem i pisarzem o zdrowiu. Ma tytuł magistra dziennikarstwa, z więcej Przeczytaj pełne Bio Podobne posty Pokaż wszystkie
.
